De klap is enorm. Buurtbewoners, die buiten van het ongewoon mooie aprilweer genieten, staan erbij en kijken ernaar. Het meisje vliegt door de lucht en knalt een paar meter verder op het fietspad. Willem komt op een grasveldje naast het Silvrettapad terecht. Veel mensen snellen toe om te helpen. Het meisje en Willem worden allebei naar het Elisabeth-TweeSteden ziekenhuis gebracht. Willem kan dezelfde dag nog naar huis, het meisje moet er een week blijven. Haar linkerbeen- en arm zijn gebroken en ze blijkt hersenschade te hebben. Na het ongeluk gaat ze een aantal maanden 2 keer in de week naar een revalidatiecentrum.

‘Ik zie dat het u nog steeds emotioneert’, zegt rechter Felix als Willem net is gaan zitten. Hij zit niet tegenover 1 rechter, maar tegenover 3 rechters. Het openbaar ministerie vindt Willems zaak te zwaar om door 1 rechter behandeld te worden. Potige agenten hebben Willem zaal 1.11 van het Bredase gerechtsgebouw binnengeloodst. Hij zit namelijk in afwachting van een rechtszaak die draait om de productie van amfetamine in 3 labs vast in de gevangenis in Alphen aan den Rijn. Een politieman geeft Willem een glas water. Dat is geen overbodige luxe, want hij blijft de hele zitting emotioneel. ‘Dat kindje, dat vind ik erg.’

‘Het is gewoon gebeurd. Ik heb haar echt niet gezien achter die heg. Het gebeurde in een fractie van een seconde. Vol erop. Ik heb ook niet kunnen afremmen’, zegt Willem als rechter Felix het ongeluk op het Silvrettapad tegen het licht houdt. Rechter Felix: ‘Aan het begin van het Silvrettapad staat een rond blauw bord met daarop een witte fiets. U hebt gezegd dat u wist dat u daar niet mocht rijden. Uit de getuigenverklaringen maak ik op dat er meerdere kinderen in de buurt waren. Dat was voor u geen aanleiding om langzaam te rijden? Het fietspad ligt in een 30 km-zone.’ Hij reed niet hard. ‘Ik ben er met 35 tegenop gereden.’

Technisch onderzoek van de politie wijst uit dat Willem tussen de 37,4 en 48,7 kilometer per uur reed toen hij tegen het meisje op knalde. ‘Getuigen zeggen dat het erop leek dat u extra snelheid maakte en dat u hard reed voordat zij een verschrikkelijke knal hoorden.’ ‘Nee, natuurlijk niet. Nee. Dat bestaat niet.’ Het wordt hem weer te machtig. ‘Het is ook echt naar wat er is gebeurd. Ik mocht daar niet rijden. Dat geef ik toe.’ ‘Waarom denkt u dat u daar niet mocht rijden’, vraagt de 2e rechter Van Kralingen. ‘Omdat ik op een motor zat.’ ‘En wat is daar nu het gevaar van, denkt u?’ ‘Ja, dat gevaar heb ik dus meegemaakt.’ ‘Het had ook veel slechter kunnen aflopen, hè?’ Dat vindt Willem ook.

Willems echtgenote gaat op de avond van het ongeluk bij het meisje langs in het ziekenhuis en Willem brengt een paar weken later een nieuw fietsje bij haar langs. ‘Dat was heel moeilijk om te doen’, zegt Willem. ‘Hij deed dat met lood in zijn schoenen’, weet Willems advocaat. Nu is er geen contact meer. De politie meldt het ongeluk bij het CBR, maar van die club heeft Willem niets gehoord. Zijn driewielige Gilera motorscooter heeft hij verkocht. ‘Ik durf niet meer zo goed. Hij is weg, ja.’ Sinds hij in de gevangenis zit, gaat het overigens slecht met Willem. Hij heeft een afspraak gemaakt met de gevangenispsycholoog en hij slikt sinds kort medicijnen om een beetje tot rust te komen. ‘Het is alles, de gevangenis en dat ongeluk’, verklaart Willem de mentale misère. Hij heeft ook met de reclassering gesproken, maar die ziet geen rol voor zichzelf weggelegd. De kans dat Willem weer brokken op de motorscooter maakt, is klein.

Willem heeft met zijn motorscooter illegaal op het fietspad gereden en ook nog eens te hard, houdt officier van justitie Verhoeven de 3 rechters voor. Daarmee heeft Willem weliswaar schuld aan het ongeluk op het fietspad, aldus de officier, maar in welke mate? ‘Hij heeft ernstige verkeersfouten gemaakt, maar hij was niet roekeloos of zeer onvoorzichtig’, vindt de officier van justitie. Het letsel dat hij het meisje heeft toegebracht, is juridisch gezien geen zwaar lichamelijk letsel. Willem was wel ‘aanmerkelijk onvoorzichtig en onoplettend’, en daarvoor verdient hij een onvoorwaardelijke geldboete van 1.500 euro. Bovendien zou hij het 6 maanden zonder rijbewijs moeten doen.

Het ongeluk op het Silvrettapad was dramatisch (‘het heeft mijn cliënt erg aangegrepen; dat hebt u vandaag wel gezien’), maar dat wil volgens raadsman Van der Kerkhof níet zeggen dat Willem zich schuldig heeft gemaakt aan een strafbaar feit. Zeker, Willem reed met zijn motorscooter op het fietspad, en dat mag niet. Maar of hij daar zo hard reed als de politie beweert, is de vraag. Omdat Willems rijgedrag volgens hem níet aanmerkelijk onvoorzichtig was ­– hij kon het meisje achter de heg niet zien en 35 kilometer per uur is redelijk binnen de perken – is er volgens de advocaat ‘in juridische zin geen sprake van schuld.’ Als de rechters vinden dat Willem toch schuldig is aan het ongeluk op het fietspad, dan zouden zij echt rekening moeten houden met de toenadering die Willem en zijn vrouw hebben gezocht met het meisje en met haar ouders. ‘Hij was ontdaan en schuldbewust. Er kon niets meer van hem worden verwacht.’

De rechters kunnen zich niet vinden in de strafeis van de officier van justitie, en al helemaal niet in het pleidooi van Willems advocaat. Met een boete zou Willem er te gemakkelijk vanaf komen. Hij is namelijk wel ‘ernstig tekortgeschoten in de voorzichtigheid die van hem als bestuurder van een motorrijtuig mocht worden verwacht.’ Niet alleen heeft Willem met zijn motorscooter op het fietspad gereden, hij heeft daar ook nog eens te hard gereden. Ook gezien het slechte zicht door de struiken was dat onaanvaardbaar. De rechters vinden Willem ‘aanmerkelijk onvoorzichtig en onoplettend, grenzend aan de bovenzijde van deze schuldgradatie.’ Daarbij past een taakstraf van 80 uur, of 40 dagen cel als Willem er met de pet naar gooit. Daarnaast raakt hij 4 maanden zijn rijbewijs kwijt.

* Dit is niet zijn echte naam.