‘Als rechter behandel je zoveel gedenkwaardige zaken, van ogenschijnlijk klein tot heel groot. Een bijzonder gedenkwaardige strafzaak was er een uit 2011. Ik was net begonnen aan mijn opleiding en werkte als griffier aan deze zaak. De verdachte was een ernstig psychotische man die zijn moeder had gedood door 2 scharen in haar keel te steken. Hij was ervan overtuigd dat zij door criminelen om het leven zou worden gebracht en wilde haar juist op vredige wijze naar het hiernamaals brengen. De buurvrouw heeft het slachtoffer nog naar haar zoon horen schreeuwen: ‘Maar ik houd toch van je?!’. Dat waren haar laatste woorden. Precair was dat de moeder haar zoon in huis had genomen toen hij steeds vaker psychotisch gedrag vertoonde. Dat had zij meermalen gemeld bij de GGZ, maar er kwam geen hulp. Aan alle kanten een gruwelijke en treurige zaak. De verdachte werd tot tbs met dwangverpleging veroordeeld. Dit jaar behandelde ik als voorzitter van de rechtbank de zaak over de verlenging van zijn tbs-maatregel. De man was na 12 jaar nog steeds volledig psychotisch, en tegelijkertijd nog precies zo kinderlijk vrolijk als ik mij herinnerde.’

‘Dat is onmogelijk om te zeggen, het ambt kent veel mooie aspecten. Het werk is veelzijdig en afwisselend. De ene dag zit je een grote meervoudige kamerzaak voor, op een andere dag behandel je in je eentje zaken over verkeersovertredingen of beslis je op een verzoek tot teruggave van een inbeslaggenomen huisdier. Het werk gaat daarnaast altijd over de inhoud, dat spreekt mij aan. Elke persoon die je voor je krijgt is anders en door het werk leer je goed te luisteren; er zit vaak een andere kant aan een zaak, iets wat je misschien niet had voorzien. Je krijgt een inkijkje in het leven van anderen. Ik heb daarom nooit het verwijt begrepen dat rechters in een ivoren toren zitten: wij komen juist met het leven in al zijn facetten in aanraking. Tot slot vind ik het contact met alle professionele procesdeelnemers, zoals advocaten, tolken en bodes heel fijn en leerzaam. De bodes zijn heel belangrijk. Zij zijn het gezicht van de rechtbank en stellen de zenuwachtige bezoekers op hun gemak. Met hun humor zorgen zij voor een prettige sfeer in de gangen van de rechtbank.’

‘Ik hoopte dat het zo zou zijn als ik op de vorige vraag antwoordde en gelukkig is dat ook zo. Ten diepste gaat het om maatschappelijk relevant bezig zijn, maar dat kan natuurlijk ook op veel andere manieren. In mijn vorige werk bemerkte ik dat de onafhankelijkheid en onpartijdigheid van de rechter mij aanspraken. Oordelen op basis van feiten, zonder vooroordeel. Daarnaast past het ambt bij mijn natuurlijke nieuwsgierigheid: onderzoeken wat er precies is gebeurd en waarom mensen hebben gehandeld zoals ze deden. Uiteindelijk hoop ik op mijn bescheiden manier een bijdrage te leveren aan een rechtvaardiger samenleving.’