‘Omdat ik het oplossen van een casus leuk vind. Eigenlijk vind ik het recht alleen leuk als er een concrete zaak voorligt. Met feiten die een echte concrete zaak vormen en niet een theoretische mogelijkheid die zich kan voordoen. En natuurlijk zittingen waar de mensen achter de casus zelf zichtbaar worden. Hen te zien, vragen te stellen en te horen wat hun motivatie is.’

‘Ik denk niet echt één, maar wel een soort zaken. Mensen die in een psychose terechtkomen en strafbare feiten plegen. Niet bewust hebben gekozen voor criminaliteit, maar wel moeten dealen met de gevolgen. En dat iemand die psychotisch is vaak nog bepaalde afwegingen kan maken. Natuurlijk blijft vooral bij wat de slachtoffers en nabestaanden is overkomen. Maar ook de verdachte die, door een aantal dingen die fout gaan in het leven, compleet ontregeld raakt. Dat lijkt iets dat iedereen kan overkomen.

Als die verdachten bij ons in hoger beroep komen is er vaak wat tijd verstreken. Dat betekent dat sommige verdachten die psychotisch delicten hebben gepleegd vaak alweer een beetje tot rust zijn gekomen, door een behandeling bijvoorbeeld in een psychiatrisch centrum. En al meer kunnen terugkijken op wat er gebeurd is, meer besef hebben. En daardoor kun je op zitting ook vaker een beter gesprek voeren met een verdachte die vaak dan ook medicatie toegediend heeft gekregen en zelf beter kan reflecteren op wat er gebeurd is.’

In het strafrecht is het zo: ook al heb je geen gelijk gekregen, kun je wel begrijpen waarom je dat niet gekregen hebt. Dus dat je gehoord bent, dat je zaak heel goed behandeld is en dat je de tijd hebt gekregen om je voor te bereiden, je woord te doen. Dat je gelegenheid hebt gekregen het goed uit te leggen. Dat vind ik heel belangrijk. Als dat lukt ben ik daar heel tevreden over.

Dat het niet helemaal lukt is niet altijd vanzelfsprekend. Slachtoffers vinden een straf vaak te laag, verdachten vaak te hoog. Ik heb niet de illusie dat iedereen denkt dat het wel prima is. Toen ik nog civiele zaken deed zeiden we wel eens: bij een goede schikking hebben beide partijen buikpijn. Dus, dat iedereen denkt: ik ben blij dat ik van dat geschil af ben. Ik moest wat toegeven, maar dit is de beste oplossing. Maar daar sluit je dan een deal. Dat is in het strafrecht meestal niet het geval.