‘Hét mooiste aspect aan het rechterschap bestaat niet, omdat het zoveel mooie aspecten kent. Een daarvan is dat je als rechter echt het verschil kunt maken. Bijvoorbeeld bij een verdachte die kampt met een psychische stoornis en die, zonder behandeling, regelmatig voor de rechter moet verschijnen na het plegen van strafbare feiten. Voor iemands eigen welzijn, maar óók als je kijkt naar de belangen van de samenleving, kan dan zo’n behandeling de sleutel tot succes zijn. Als het je lukt om tot iemand door te dringen – it takes two to tango – en iemand wil zelf het roer omgooien, dan onderzoek ik graag de mogelijkheden om daaraan een steentje bij te dragen. Met de regels en procedures in het achterhoofd kan met wat creativiteit, een betrokken advocaat en een meedenkend Openbaar Ministerie best veel mogelijk zijn. Dat lukt natuurlijk niet in elke zaak. Maar hoe fantastisch is het als door zo’n pragmatische aanpak de verdachte na behandeling een ‘doorstart’ kan maken in zijn of haar leven? En dat zo tegelijkertijd herhaling van strafbare feiten kan worden voorkomen? Een retorische vraag die ik alleen maar volmondig met ‘heel fantastisch’ kan beantwoorden.’

‘Een strafzaak die 21 jaar geleden speelde, komt meteen bij deze vraag in me op. Een heftige zaak, die ik nooit zal vergeten. Ik volgde destijds de opleiding tot rechter, was zelf eind 20, toen in een Limburgs kanaal een lichaam werd gevonden. Het was een jonge vrouw van exact dezelfde leeftijd als ik toen. Zij bleek als vermist te zijn opgegeven door haar dierbaren. Meer dan 30 messteken brachten haar om het leven. Ik kende elk detail uit het politiedossier, waardoor ik ook goed zicht kreeg op alle hoofdrolspelers in deze zaak, inclusief het slachtoffer. Ze had – bij wijze van spreken – een vriendin of buurvrouw kunnen zijn. De verdachte die zich uiteindelijk voor de rechtbank en later bij het gerechtshof moest verantwoorden, was een bekende van het slachtoffer. Hij heeft altijd, ondanks bewijs tegen hem, ontkend.*’

*De rechtbank veroordeelde de man tot 12 jaar cel wegens doodslag. Deze uitspraak werd in hoger beroep door het gerechtshof bevestigd.

‘Voor het antwoord op deze vraag kijk ik terug in mijn personeelsdossier, waar mijn inmiddels 22 jaar oude handgeschreven sollicitatie voor de rechtersopleiding nog te vinden is. Mijn motivatie van toen is ook vandaag de dag nog onverkort van toepassing. Wat destijds mijn verwachting van het vak was, is namelijk uitgekomen: Het werk van een rechter is divers, interessant en uitdagend. Elke dag is anders en de hele maatschappij komt voorbij. De juridische kant van een zaak en de feiten die spelen, verleiden mij elke keer weer tot verdiepend onderzoek, een zorgvuldige afweging van belangen en de wens recht te doen aan alle partijen. Met deze verantwoordelijke rol binnen het rechtsproces kan ik een bijdrage leveren aan de maatschappij. ’