Bij de invoering van de Ongevallenwet 1901 werd voorzien in een administratief gerechtshof, dat belast werd met de behandeling van geschillen die uit deze wet voortvloeiden. In de Tweede Kamer bestonden meningsverschillen over de plaats waar dit college, de Centrale Raad van Beroep, diende te worden gevestigd. Sommige Kamerleden vonden het principieel onjuist een rechtscollege dat in hoogste ressort over regeringsdaden kon oordelen te vestigen in dezelfde stad waar ook de regering zelf zetelde. Uiteindelijk koos een meerderheid voor Utrecht vanwege de gunstige ligging in het centrum van het land. Vandaar dat sinds de inwerkingtreding van de eerste socialeverzekeringswet de Centrale Raad van Beroep in Utrecht is gevestigd. 

Achtereenvolgens vond hij onderdak op Trans 10 (1903-1915), Trans 19 (1915-1979), Maliebaan 31 (1979-2000), Catharijnesingel 63 (2000-2004) en Graadt van Roggenweg 200-250 (2004-2013) en Vrouwe Justitiaplein (2013-heden).

In 1915 verhuisde de Centrale Raad van Beroep naar een nieuw onderkomen op Trans 19: een groot, geheel onderkelderd pand van twee bouwlagen en een kap, gelegen op de hoek van de Trans met de Nieuwegracht.

Het gebouw is een voorbeeld van laatgotiek: de gevel is rijk gedecoreerd met lijsten, nissen, penanten en een erker, terwijl de hoek van het pand wordt bekroond door een achtzijdige toren met torenspits. Aan het einde van de achttiende eeuw stond op deze plaats een huis met kelder en erf, dat eigendom was van de Oranjesociëteit Sic Semper, een in 1775 opgerichte sociëteit voor deftige patriciërs.

Zwart-witfoto van Trans 19 in Utrecht

Het huidige pand werd in 1890-'91 gebouwd in opdracht van dezelfde sociëteit naar een ontwerp van architect P.J. Houtzagers (1857 1944). Het sociëteitsgebouw was het resultaat van een prijsvraag waarin Houtzagers de eerste prijs had gewonnen. In dit gebouw zijn veel elementen terug te vinden van hetgeen Houtzagers werk kenmerkt: een grote voor keur voor het toepassen van baksteen, gecombineerd met een gevarieerd materiaalgebruik met natuursteen, hout en bijvoorbeeld smeedijzer, het gebruik van decoratieve elementen zoals tegeltableaus in de ‘arts and crafts’-stijl.

Een teruglopend ledenaantal vanaf 1890 luidde het einde van Sic Semper in. De vereniging had zich voor het prestigieuze gebouw fors in de schulden gestoken, maar de elite werd steeds minder vaak lid. De oude elite verhuisde naar nieuwbouw villa’s op de Stichtse Lustwarande, terwijl de nieuwe elite zijn eigen ontmoetingsplaatsen had. De totale nieuwbouwkosten van f 125.000 hingen als een molensteen om de nek van de vereniging en het faillissement van Sic Semper was onvermijdelijk.

Uit de failliete boedel kocht de gemeente Utrecht in 1911 het pand dat zij op haar beurt verhuurde als kantoorruimte. De Centrale Raad van Beroep vond er een onderdak.

In 1979 verliet de Centrale Raad van Beroep na 64 jaar dit onderkomen. De gemeente Utrecht liet in de daaropvolgende jaren het pand restaureren en ingrijpend verbouwen tot luxeappartementen naar een ontwerp van Aart Oosting.

Kort na 2000 was de restauratie voltooid onder leiding van architect Paulus van Vliet. Tegenwoordig omvat Trans 19 een aantal appartementen voor particuliere bewoning.

In 1979 verhuisde de Centrale Raad van Beroep naar Maliebaan 31: een monumentaal pand uit de tweede helft van de negentiende eeuw met een gepleisterde neoklassieke lijstgevel. Van het gebouw staat de noordelijke vleugel geregistreerd als rijksmonument.

Het pand werd rond 1881-'82 gebouwd als drie woningen door timmerman en aannemer Hermanus van Dijk. Met de huisnummering in 1891 kreeg het pand de nummers 29, 31 en 33 toegekend.

Na Van Dijks overlijden in 1892 werd elke woning vererfd aan een van zijn kinderen. Twee van de drie woonden er niet zelf, maar verhuurden het voor bewoning. Ook latere eigenaren woonden zelden zelf op het adres.

Zwart-witfoto van Maliebaan 31 in Utrecht

Tussen 1940 en 1942 kwamen de drie woningen weer in één hand, die van de Stichting Nationaal Socialistische Beweging in Nederland (NSB). In 1940 kocht de aan de NSB-gelieerde Stichting Nationaal Tehuis nummer 29, terwijl de NSB zelf in 1941 nummer 31 kocht, even later gevolgd door de aanschaf van nummer 33 van een kleinzoon van Hermanus van Dijk.

In het gedeelte Maliebaan 29-31 werden de afdeling Propaganda van Blokzijl en de afdeling vorming van Van Genechten ondergebracht. Na de bevrijding werden de NSB-bezittingen geconfisqueerd als vijandelijk vermogen en kwamen Maliebaan 29, 31 en 33 in bezit van de Staat. Het pand behield zijn kantoorbestemming en werd het onderkomen van het Bureau van het ministerie van Verkeer en Waterstaat.

In 1950-'51 volgde een ingrijpende verbouwing. De gevel van het middengedeelte werd gedeeltelijk verhoogd om op de zolderverdieping een tekenkamer in te richten en in de binnenmuren tussen de verschillende huisnummers werden deur en doorgangen aangebracht. Vanaf dat moment stond het volledige pand geregistreerd als nummer 31.

In 1979 werd Maliebaan 31 het onderkomen van de Centrale Raad van Beroep. Door de toenemende werkzaamheden vond in latere jaren uitbreiding plaats door het samenvoegen van Maliebaan 31 met omliggende panden op Maliebaan 25, 27 en 35. Begin 2000 heeft de Centrale Raad van Beroep bedoelde panden verlaten.

Tussen 1996 en 2000 verrees aan de westzijde van de Catharijnesingel een nieuw rechtbankcomplex naar een ontwerp van Cor Kalfsbeek van DAAD Architecten. In het ontwerp zijn twee historische gebouwen geïntegreerd, waarvan de voormalige gemeentelijke hogere burger school (HBS-B) er een is. Dit gebouw ligt aan de singel met de voorgevel gericht naar de stad. In dit gedeelte vond de Centrale Raad van Beroep in 2000 zijn nieuwe onderkomen.

Pand aan de Catharijnesingel 63

In 1903 werd op de hoek van de Catharijnesingel en de Nicolaas Beetsstraat in opdracht van de Dienst Gemeentewerken van Utrecht een gemeentelijk HBS-B met vijfjarige cursus gebouwd. Het ontwerp voor de school werd opgesteld door de dienst zelf. De opzet en de architectuur van de school sloten aan bij de universitaire gebouwen die de school omringden. Het gebouw heeft een U-vormige plattegrond en bestaat uit drie bouwlagen en een kap. De architectuur kent een klassieke opzet, waarbij alle gevels symmetrisch zijn vormgegeven. De voorgevel heeft twee hoekrisalieten met topgevels. In de voorgevel zijn geometrische versieringen in geglazuurde baksteen aangebracht.

Deze architectuur is sterk verwant met die van het pleegzusterhuis van het naastgelegen (voormalige) Academisch Ziekenhuis. Ook zijn duidelijk invloeden van de architectuur van P.J.H. Cuijpers aan te wijzen. Het pand bleef tot 1995 in gebruik voor onderwijs. De meao Catharijne College was de laatste school die er gevestigd was.

De huidige eigenaar van het rechtbankcomplex is mbo Catharijnesingel Grond bv die het verhuurt aan het ministerie van Justitie. In het complex is sinds 2000 de rechtbank van Utrecht gehuisvest. De Centrale Raad van Beroep heeft deze huisvesting verlaten in 2004.