In het kader van een aandelenplan heeft een onderneming in 2012 en 2013 bonusaandelen toegekend aan leden van de groepsraad met een totale nettowaarde van € 429.856,- (2012) en € 76.010,- (2013). De inspecteur heeft hierover loonheffing nageheven.

Werkgevers kunnen in beginsel door toepassing van de per 1 januari 2011 ingevoerde werkkostenregeling een percentage (in 2012 en 2013; 1,4% respectievelijk 1,5%) van het totale fiscale loon van het bedrijf besteden aan onbelaste vergoedingen en verstrekkingen aan de werknemers. Het hof oordeelt dat deze werkkostenregeling niet is bedoeld om een onbeperkte verruiming ten opzichte van het voor 1 januari 2011 geldende regime voor van loonheffing vrijgestelde vergoedingen en verstrekkingen te creëren. Ook in de werkkostenregeling dient het loonbegrip te worden uitgelegd rekening houdende met de naar algemene maatschappelijke opvatting gebruikelijke normen voor het al dan niet aanmerken van een vergoeding en/of verstrekking als belast of vrijgesteld loon. De regeling dient niet zo te worden uitgelegd dat zij ruimte biedt voor oneigenlijk gebruik in die zin dat vergoedingen en verstrekkingen die naar die opvattingen geen zuiver zakelijk karakter hebben en evenmin een gemengd karakter hebben (“zwak loon” vormen) onder de regeling worden gebracht.

Het hof oordeelt dat in het licht van de werkkostenregeling de toekenning van een in aantal en in waarde omvangrijk pakket bonusaandelen aan een selecte groep werknemers, namelijk leden van de groepsraad, naar algemene maatschappelijke opvatting ongebruikelijk is . De toekenning van de bonusaandelen heeft geen zuiver zakelijk karakter en heeft evenmin een gemengd karakter. De toekenning hoort volgens het hof dan ook niet onder de reikwijdte van de werkkostenregeling te vallen.
De naheffingsaanslag van de inspecteur blijft gehandhaafd.

Tegen de uitspraak kan nog cassatieberoep bij de Hoge Raad worden ingesteld.