Diederik Thierry is 5 jaar raadsheer bij de afdeling strafrecht van het gerechtshof Den Haag. “Raadsheer is gewoon een rechter in hoger beroep,” legt Diederik uit. “Bij de afdeling strafrecht van het Haagse hof behandelen we de meest uiteenlopende zaken. In bijna alle strafzaken kan namelijk of het Openbaar Ministerie of de verdachte hoger beroep instellen na de uitspraak van de rechtbank. De zaken kunnen variëren van winkeldiefstallen tot georganiseerde criminaliteit. In hoger beroep behandelen we een strafzaak bijna helemaal overnieuw.”

Na zijn studie rechten aan de Universiteit Utrecht startte Diederik zijn loopbaan als advocaat in Amsterdam. Hij stond daar cliënten bij in civiele zaken, bijvoorbeeld in geschillen over arbeidsrecht en aansprakelijkheidsrecht. Na 4 jaar ging hij werken bij het Wetenschappelijk Bureau van de Hoge Raad en hield zich ook daar met civiel recht bezig. Vervolgens werd hij 5 jaar later rechter in de rechtbank Den Haag. Wederom boog hij zich over civiele zaken. Diederik vertelt over zijn overstap: “Ik begon het steeds leuker te vinden om belangen af te wegen, naar het recht te kijken en dan tot een redelijke beslissing te komen. Ik vond het ook mooi om zittingen te doen. Je kunt dan luisteren naar het verhaal van mensen die een zaak hebben lopen.” Daarna werd hij rechter op Sint Maarten. Ook daar behandelde hij voornamelijk civiele zaken, bijvoorbeeld huurzaken of geschillen in de toeristische sector. Terug bij de Haagse rechtbank stapte hij over naar strafrecht. In 2015 begon hij als raadsheer strafrecht bij het hof.

“Het team waarin ik werk, behandelt internationale strafzaken,” zegt Diederik. “Dat kan gaan om terrorismezaken. Momenteel zijn dat vaak zaken rondom Syrië-gangers. Het gaat dan om terrorismeverdachten die terugkomen uit Syrië, maar ook om Nederlanders die nog in Syrië zijn en bijvoorbeeld verdacht worden van deelname aan de gewapende strijd van IS. De Nederlandse rechter is in die gevallen bevoegd om oorlogsmisdrijven in Syrië hier te behandelen. Er zijn ook zaken van mensen die ervan verdacht worden dat ze terroristische zaken aan het voorbereiden waren. Een andere type zaak waar we ons met ons team mee bezighouden, is de internationale georganiseerde criminaliteit. Denk hierbij aan de import van drugs en liquidaties.”

“Hoe mijn werkdag eruit ziet, hangt ervan af of ik zitting heb,” vertelt de raadsheer strafrecht. “Als ik zitting heb, dan begint die meestal om 9.00 uur en ben ik om 8.00 uur op het hof om de laatste voorbereidingen hiervoor te treffen. Zo’n zitting duurt dan vaak een hele dag. Bij grote zaken hebben we soms wel 20 zittingsdagen. Wanneer ik geen zitting heb, dan lees ik dossiers, maak er uittreksels van en schrijf arresten. In de coronatijd doe ik dat nu thuis. Ook houd ik de jurisprudentie bij en lees vakliteratuur. Bij strafzaken moet er altijd 2 weken na de zitting uitspraak gedaan worden. Onze planning ligt hiermee erg vast.”

Diederik bestempelt zijn werk als uitdagend. “Je krijgt vaak dikke dossiers, soms zelfs van 30.000 bladzijden, of heel veel dunne dossiers. Je moet dan snel kunnen lezen en analyseren om tot de kern van de zaak te komen. Daar komen dan ook strafrechtelijke problemen bij kijken. Het is leuk om daar mee te puzzelen.”
Er zijn strafzaken waar heftige dingen gebeurd zijn. Diederik zet hierover: “Dat is indrukwekkend. Bij internationaal terrorisme oordeel je over ongelooflijk geweld in een land waar je nooit geweest bent. Daarnaast zie je bij strafzaken de impact die het kan hebben op slachtoffers en hun omgeving. Er zijn mensen die ongewild slachtoffer worden in het uitgaansleven of bij een woningoverval. Bij aanrijdingen in het verkeer zie je in de rechtszaal vaak slachtoffers en verdachten die dit niet gewild hebben. Dat maakt indruk.”

Diederik is tevens één van de persraadsheren van het Haagse hof. Zo legde hij afgelopen woensdag voor de camera uit waarom de miljoenenwinst van een coffeeshop ontnomen werd. Diederik geeft aan het belangrijk te vinden om naast zijn ‘gewone werk’ ook persraadsheer te zijn. “Rechtspraak is openbaar. Het publiek moet weten wat we doen en welke beslissingen we nemen. Dat moeten wij zo duidelijk mogelijk uitleggen. Zo kunnen we het recht toegankelijk maken.”