Op 16 december 2012 werd in een put naast een loods in Maastricht het verbrande lichaam gevonden van een 25-jarige man. Hij was al ruim een week vermist en bleek in de periode van 6 tot en met 9 december 2012 langdurig en gruwelijk te zijn mishandeld en daarna te zijn vermoord. Vervolgens is het lichaam in brand gestoken en gedumpt in de put. 

De verdachte heeft steeds gezegd dat hij de man niet heeft mishandeld en verbrand. Door opvolgende raadslieden is vrijspraak bepleit en zijn alternatieve scenario’s geschetst van mogelijke daders uit het criminele circuit. Ook zou de moord te maken kunnen hebben met het feit dat het slachtoffer als informant voor de Criminele Inlichtingen Eenheid (CIE) zou hebben gefungeerd. Echter op grond van DNA- en andere sporen en op basis van verklaringen van personen aan wie de verdachte heeft verteld dat hij het feit heeft begaan, vindt het hof moord en brandstichting (van het lijk) bewezen.

Aangezien de geweldshandelingen langere tijd hebben geduurd, heeft de verdachte zich kunnen beraden op wat hij aan het doen was en is hij er toch mee doorgegaan. Er is daarom sprake van voorbedachte raad en dus van moord.

De man heeft de nabestaanden lang in onwetendheid gelaten over het lot van het slachtoffer. Bovendien hebben zij geen afscheid kunnen nemen, doordat het lichaam van het slachtoffer zo ernstig verminkt was. Dit rekent het hof de verdachte erg aan.

De man wilde niet meewerken aan een persoonlijkheidsonderzoek, een stoornis was daardoor niet vast te stellen. Gelet op het gruwelijke karakter van de mishandeling en de koelbloedigheid waarmee de man te werk is gegaan, is volgens het hof het risico aanwezig dat hij in de toekomst weer in de fout gaat. Een lange gevangenisstraf is dan ook op zijn plaats om de samenleving tegen hem te beschermen.

Aan de nabestaanden is een schadevergoeding toegekend van ruim 2.000 euro voor de geleden materiële schade.