De man en het slachtoffer kenden elkaar, ze waren allebei lid geweest van motorclub No Surrender. Op 17 augustus 2015 spraken zij af in Molenschot, vlakbij de vliegbasis Gilze-Rijen. Tijdens deze ontmoeting vuurde de Tilburger meerdere keren kogels af op het ongewapende slachtoffer, dat wegvluchtte. Na een korte achtervolging lag het slachtoffer op de grond. Vanuit die positie schoot de verdachte hem 2 keer van dichtbij door het hoofd. Daarna sleepte de Tilburger het lichaam naar de kant van de weg en liet het achter in de berm.

Tijdens het proces bij de rechtbank heeft de verdachte zich beroepen op zijn zwijgrecht. In het hoger beroep heeft hij wel verklaard en een alternatief scenario geschetst. Hij zou samen met iemand anders in Molenschot zijn geweest. Die andere persoon had een afspraak met het latere slachtoffer. Tijdens die afspraak wachtte de verdachte op een bankje tot hij ineens schoten hoorde. Wie die ander is, wil de verdachte echter niet zeggen. Dat zou gevaarlijk zijn, zo verklaarde hij. Het hof schuift dit alternatieve scenario als ongeloofwaardig terzijde.

Mogelijk was er sprake van een afrekening in het criminele circuit. Maar bewijs dat het motief van de moord voortkomt uit betrokkenheid bij drugshandel of gerelateerd is aan de motorclub ontbreekt. Ook een andere reden voor de moord is niet naar voren gekomen. Mede daardoor vertoont de moord alle tekenen van een harde en kille liquidatie.

Bij het bepalen van de hoogte van de straf heeft het hof onder andere rekening gehouden met het kille karakter van de moord. Ook weegt het hof mee dat de Tilburger op geen enkele wijze duidelijkheid gegeven over zijn motieven. Hierdoor blijven ook de nabestaanden in het ongewisse hierover en dat maakt het voor hen extra zwaar. De vriendin van het slachtoffer was zwanger op het moment dat hij werd doodgeschoten. Zijn zoon zal zijn vader nooit in levende lijve leren kennen.
Als het hof alles afweegt, komt het tot een gevangenisstraf van 22 jaar. Dat is gelijk aan de eis van de advocaat-generaal.

De moeder van het slachtoffer heeft een schadevergoeding gevraagd van bijna 20.000 euro aan materiële schade. Net als de rechtbank, vindt het hof dat deze schade een rechtstreeks gevolg is van het bewezenverklaarde feit. De verdachte is daarom aansprakelijk voor die schade en moet dat bedrag betalen.

Ook namens de 3-jarige zoon van het slachtoffer is een schadevergoeding gevraagd. Dat gebeurde pas bij het hoger beroep en dat is wettelijk gezien niet mogelijk. De zoon is daarom niet-ontvankelijk verklaard in zijn vordering. Wel kan nog via een civiele procedure aan de burgerlijke rechter om schadevergoeding worden gevraagd voor het kind.