Op 6 november 2015 werd er een 112-melding gedaan dat er een dode man was aangetroffen in een woning. De politie trof het lichaam van het slachtoffer daar aan in een plas bloed met verwondingen aan zijn hoofd. Later die dag kwam er bij de politie een anonieme melding binnen over de verdachte. Naar aanleiding van die melding heeft de politie de verdachte gehoord. De rechtbank Zeeland-West-Brabant vond dat er na verschillende verhoren en DNA-onderzoek genoeg bewijs was tegen de verdachte om hem te veroordelen voor doodslag.

De verdachte heeft altijd ontkend betrokken te zijn bij de dood van zijn vriend. Zo zou hij tijdens zijn verhoren op het politiebureau wenselijke antwoorden hebben gegeven. Daarnaast zouden delen van de verhoren niet opgenomen zijn in de processen-verbaal. In hoger beroep heeft het hof daarom fragmenten van de verhoren opnieuw bekeken. Het hof concludeert dat in de processen-verbaal weliswaar niet alles letterlijk overeenkomt met de verhoren. Uit de videobeelden blijkt echter dat de verdachte op sommige punten juist nog stelliger heeft verklaard dan uit het proces-verbaal van dat verhoor bleek.

De verdediging van de man trok de interpretatie van het DNA-onderzoek in twijfel. Onder de nagels van het slachtoffer werd DNA-materiaal van de verdachte aangetroffen. Volgens de verdediging kwam dat door de natuurlijke omgang tussen de mannen. Het hof bevestigt de conclusies van het onderzoeksrapport. Daaruit blijkt dat de kans groter is dat het DNA-materiaal op het slachtoffer terecht is gekomen door geweldshandelingen van de verdachte dan door andere scenario’s.

Het hof vindt de verweren van de verdediging niet overtuigend en bevestigt daarmee de beslissing van de rechtbank om de man een gevangenisstraf van 10 jaar op te leggen.