Rechters, officieren van justitie en advocaten bemoeien zich doorgaans niet met elkaar, anders dan hun rollen in de rechtszaal voorschrijven. Na de uitspraak van de rechtbank scheiden de wegen, op naar de volgende zaak.
De Amsterdamse strafrechter Karel Brunner ziet dit graag veranderen: hij nam het initiatief tot een feedbackbijeenkomst voor de bij de zaak betrokken professionele partijen. Dit was in een langdurige, grote strafzaak. Deze zaak kende meerdere verdachten en werd behandeld door een meervoudige kamer (3 rechters), met Brunner als voorzitter. Het onderzoek door justitie in deze zaak duurde meer dan 2 jaar, toen kon de daadwerkelijke rechtszaak (inhoudelijke behandeling) pas plaatsvinden. Dat betekende ook dat rechters, advocaten en officier van justitie elkaar over langere tijd meemaakten. 

Brunner: 'Ik liep al een tijdje rond met het gevoel dat het eigenlijk jammer is dat rechters, officieren en advocaten elkaar niet vertellen wat zij vinden van elkaars optredens. We zijn allemaal professionals die op zo hoog mogelijk niveau hun vak willen uitoefenen. In de regel vinden we het leuk om over ons werk te praten. Als we wél met elkaar in gesprek zouden gaan, zouden we elkaar wellicht tips kunnen geven. Dat zou de kwaliteit van volgende rechtszaken alleen maar ten goede komen, was mijn gedachte.'
Om de gelegenheid te scheppen met elkaar in gesprek te kunnen komen, polsten Brunner en zijn collega Chantal Meewisse de balie (beroepsvereniging van advocaten) en het parket (Openbaar Ministerie). Wat vonden zij van dit plan? Zij vonden het een goed idee. Strikt uitgangspunt: er wordt niet op inhoudelijke kwesties ingegaan - daarvoor is de rechtszaak zelf en eventueel het hoger beroep.
Brunner: 'De feedback gaat over praktische dingen en de bejegening van elkaar. Zoals: was de geplande zittingsduur realistisch, was het requisitoir (voordracht officier, red.) begrijpelijk, was het pleidooi van de advocaat te volgen, werd er voldoende hoffelijk met de verdachte en andere aanwezigen om gegaan, kregen alle partijen van de rechters genoeg tijd om hun zienswijze naar voren te brengen, was de duur van de zitting in orde of duurde het te lang?'

Van de evaluatie, waarbij ook de rechter-commissaris (die toezicht houdt op het vooronderzoek) werd betrokken, werden de nodige lessen geleerd. Zo kreeg Brunner te horen dat hij, als voorzitter van de rechtbank, de voortgang van het onderzoek wel wat strenger had mogen bewaken zodat de inhoudelijke behandeling eerder plaats had kunnen vinden. De officier van justitie had wel wat sneller het dossier compleet kunnen maken. Een advocaat kreeg te horen dat zijn pleidooi wel heel lang duurde: het is moeilijk de aandacht zo lang vast te houden.

Brunner en Meewisse brengen de mogelijkheid tot evaluatie onder de aandacht van collega-strafrechters, die overigens ook door advocaten en officieren van justitie kan worden geïnitieerd. Ze hopen dat het initiatief ook bij andere rechtbanken wordt opgepikt. Het ultieme doel? Brunner: ‘Leren van elkaar, bewuster worden van het eigen optreden met als resultaat een hogere kwaliteit van het proces.'