Nieuwe dubbelexpositie centrale hal Maastricht
Vanaf 25 november exposeren twee kunstenaars in het atrium van de rechtbank Maastricht, Silvia van Meeteren en Jeannie Op 't Hoog.
Silvia van Meeteren
Silvia van Meeteren is autodidact en heeft haar eigen handtekening gevonden in de kunst. Door te schilderen met veren en echte natuur en gebruik van duurzame natuurlijke materialen.
Zo gebruikt ze onder andere schelpen, zand, verschillende zeewieren, bloemen, takjes, stokjes, plastics, tandenborstel, spons. Ze doet aan hergebruik van voorwerpen en gebruik van afval en clean-up. Haar werk wordt vaak experimenteel gezien en er gaat vaak jaren aan vooraf voordat het op het doek komt.
Met veel gevoel en energie komen haar schilderijen tot leven, laag over laag, zonder gebruik te maken van oliën of lijmen. Met haar kunst wil ze mensen dichter bij de natuur brengen. Meer natuur bij de mens, voor een meer natuurlijk leven. Meer genieten van de natuur en de dieren en de natuur in z'n oorsprong terugbrengen waar deze is voor bedoeld. Waardoor meer rust voor iedereen in ons hectische leven en veeleisende bestaan.
Vrede, recht en natuur liggen dicht bij elkaar.
Het thema van mijn schilderijen zijn vrede, vrijheid en natuur. De vrijheid die samenvloeit in de natuur waar vrede is. De vrijheid die je voelt in de natuur waar het vredig is. Vrede die er is wanneer je in de natuur bent en vrijheid voelt.
Jeannie Op 't Hoog
Sinds 2009 schildert zij in haar atelier en samen met kunstenaars. Inspiratie haalt zij onder andere uit het werk van Monet, Turner, Antoni Tapies, Richter, Uwe Poth, Per Kirkeby en Jan Radersma.
Haar stijl is sferische abstract; geabstraheerde landschappen/vormen/mensen. Expressief, gevoelig en kleurrijk.
Ze schildert met acrylverf en experimenteert door structuur en materialen aan te brengen in de eerste laag. Ze werkt laag over laag, haalt weg of voegt toe, blijft zoeken naar nieuwe dimensies. Er lijkt geen reden te zijn, maar het is een ervaring als een beeldenstroom van binnen naar buiten. Hierop heeft ze geen controle en wordt ze steeds gevoed door het leven zelf.
De storm van verwarring en geweld in de wereld ervaart ze als een indringer die zich heftig aan haar opdringt. Hierdoor voelt ze de behoefte aan schoonheid en verwondering, wat als voeding contrasteert op vernietiging van natuur, volkenmoord, normvervaging, etc.