De man en zijn slachtoffer waren vanaf hun tienerjaren als broers voor elkaar. Zo heeft hij vijf jaar bij het slachtoffer gewoond. De afgelopen jaren ging de broederliefde die de man voor het slachtoffer voelde echter over in angst en haat. De man kon zowel fysiek als psychisch niet meer tegen hem op. De werkelijke reden voor het ontstaan van de angstgevoelens voor zijn slachtoffer is helaas onduidelijk gebleven. De man heeft bij de politie en ook ter zitting niet nader willen verklaren over welke gebeurtenissen hiertoe hebben geleid, dit uit respect voor het slachtoffer en zijn nagedachtenis.

De man heeft steeds ontkend dat hij van plan is geweest om zijn vroegere vriend te vermoorden. Hoewel het er alle schijn van had dat de man op de bewuste dag het slachtoffer van het leven wilde beroven, acht de rechtbank moord niet bewezen.

Op 4 maart 2018 heeft de man zijn boezemvriend van het leven beroofd. Hij heeft vijf kogels in het lichaam van zijn slachtoffer geschoten met een fatale laatste schot door het achterhoofd. De nabestaanden ervaren veel pijn en verdriet en een ongelofelijk gemis van hun kind en grote broer. Het ongeloof is groot dat de man, die kind aan huis is geweest bij de familie van het slachtoffer, tot deze daad in staat is geweest. Niet alleen is door de man onmenselijk veel leed toegebracht maar heeft hij ook het vertrouwen dat de nabestaanden in hem hadden diep beschaamd. Voor zo’n feit kan niet anders dan een lange onvoorwaardelijke gevangenisstraf worden opgelegd.

Naast het opleggen van een langdurige gevangenisstraf acht de rechtbank het noodzakelijk dat de man een langdurige klinische behandeling krijgt in de vorm van een tbs-maatregel met dwangverpleging. Deskundigen hebben geadviseerd de man verminderd toerekeningsvatbaar te verklaren vanwege diverse stoornissen. Hoewel de omstandigheden uitzonderlijk waren bestaat volgens de deskundigen ook een kans op herhaling. De rechtbank is het daarmee eens en legt daarom een verplichte behandeling op.