De rechtbank oordeelt dat niet wettig en overtuigend kan worden bewezen dat er sprake is van voorbedachte rade, en spreekt de vrouw dus vrij van moord. Wel staat vast dat zij haar baby met opzet om het leven heeft gebracht. Zij was alleen thuis tijdens de bevalling, de baby kwam levend ter wereld en het kindje is op brute wijze verwond en door verwurging gedood.

Wat daadwerkelijk de reden is dat de vrouw haar kind doodde blijft onduidelijk doordat de vrouw beweert geen herinneringen te hebben aan de gebeurtenis. De rechtbank oordeelt echter dat er geen sprake kan zijn van geheugenverlies. Dat blijkt duidelijk uit één van de rapporten van de deskundigen. Daarnaast heeft de vrouw wel herinneringen aan de bevalling en alles wat daarna is gebeurd, maar weet alleen niets meer van de dingen waarvan zij beschuldigd wordt.

De rechtbank komt tot een hogere straf dan de vijf jaar gevangenisstraf die door de officier van justitie is geëist. De rechtbank weegt daarin onder andere mee dat een moeder een pasgeboren baby zou moeten beschermen tegen gevaar. En juist die moeder is hier degene die haar kindje direct na zijn geboorte met grof geweld heeft gedood en hem hiermee geen enkele kans heeft gegeven op het leven. Daarnaast had zij hem bij de Burgerlijke Stand laten inschrijven als een kind dat levenloos geboren is, terwijl zij wist dat hij leefde bij zijn geboorte. Hiermee ontnam zij meer dan alleen het leven van het jongetje, zij miskende zijn bestaan.

Gedwongen behandeling via tbs is noodzakelijk omdat het niet verantwoord is dat de vrouw na een lange celstraf onbehandeld terugkeert in de maatschappij. Hoewel de psychiater, psycholoog en de reclassering tbs met voorwaarden hebben geadviseerd legt de rechtbank toch tbs met dwangverpleging op. Dit omdat tbs met voorwaarden alleen bij gevangenisstraffen van maximaal vijf jaar kan worden opgelegd. En zo’n gevangenisstraf doet geen recht aan de gruwelijke feiten die zij heeft gepleegd.