Hoewel de rechtbank geen reden heeft om te betwijfelen dat de stichting dit deed met de juiste intenties en dat veel mensen baat hebben gehad bij de wietolie, kan de rechtbank niet anders dan tot het oordeel komen dat de stichting hiermee wel de Opiumwet en de Geneesmiddelenwet heeft overtreden. Wietolie is door de wijze waarop het door de stichting aan het publiek is gepresenteerd een geneesmiddel in de zin van de wet, waarbij de wet volgens de EU-richtlijnen moet worden uitgelegd. De stichting moet zich dus houden aan de Geneesmiddelenwet en dat heeft zij niet gedaan. De stichting beschikt niet over de vereiste vergunningen en kan de kwaliteit van de producten niet verzekeren, zodat het hoge beschermingsniveau van volksgezondheid gewaarborgd is.

De rechtbank ziet wel in dat de stichting heeft geprobeerd het mogelijke te doen om bij te dragen aan de maatschappelijke behoefte en dat zij heeft geprobeerd zorgvuldig te handelen. Zo probeerde de bestuurder wel de handel in en het gebruik van wietolie gedoogd te krijgen en ook wilde hij (uitvoeriger) onderzoek laten doen naar de samenstelling van het product. Hij stuitte daarbij steeds op een muur. Het is echter aan de wetgever en niet aan de rechter om daarin de benodigde politieke keuzes te maken.

De rechtbank is van oordeel dat een straf in dit verband niets toevoegt. Volstaan kan worden met de constatering en signalering in de richting van het maatschappelijk debat en de politieke besluitvorming, dat de stichting de Opiumwet en de Geneesmiddelenwet heeft overtreden en daarvoor strafbaar is. Daarnaast is ook niet gebleken dat de stichting wietolie verkocht om winst te maken. De stichting heeft veel donateurs en een donateur betaalt een bepaald bedrag per jaar. De hoogte van dat bedrag is afhankelijk van de draagkracht van die donateur. Daarnaast wordt de stichting draaiende gehouden door trouwe vrijwilligers die voorlichting geven en de klantenadministratie bijhouden.