De 2 slaan aan het appen, waarbij Joop zegt dat Astrid wel ‘iets leuks’ moet aantrekken als ze bij hem langskomt. Ze meldt zich niet bij Joop, maar bij de politie. Joop krijgt onmiddellijk een contactverbod. ‘Ik wilde mijn excuses aanbieden, maar ik mocht haar niet eens meer bellen’, zegt Joop tegen politierechter Schild in zaal 1.12 van het Bredase gerechtsgebouw.

‘We waren al sinds januari met elkaar bezig’, zegt Joop als de politierechter hem vraagt naar die 26ste juli en het contact met Astrid. ‘We praatten over seks en biseksualiteit en trio’s. Er was heel veel vrijheid en vertrouwen. Ik ben daarin meegegaan en ging helemaal los. Er was geen remming. Ik had mij moeten inhouden, maar dat heb ik dus niet gedaan. Daar word ik ook voor behandeld’. En kon die relatie rekenen op wederzijds goedvinden?, vraagt de rechter. ‘Ik heb haar rug gemasseerd. Ze was er zelf gewoon bij; mijn partner was er ook bij.’

Als Astrid geen bezwaren tegen die ‘vrijheid’ had, waarom stopte hij dan zo’n dwingend briefje onder haar ruitenwisser? Joop: ‘Ik wilde dat ze langs zou komen zodat we er een einde aan konden maken. Ik wilde van dat filmpje af.’ De rechter: ‘U had hem toch ook gewoon zelf kunnen verwijderen? Waarom valt u haar daarmee lastig?’ Joop: ‘Dat was mijn impulsiviteit. Achteraf denk je: lul, dat had je een beetje anders moeten formuleren.’ De rechter: ‘Als je die tekst zo leest, dan zou je kunnen denken: dit is bedoeld om iemand tot seks te dwingen.’ Joop: ‘Dat zei de politie ook. Achteraf zou ik het ook zo gelezen hebben, maar dat was niet mijn bedoeling.’

Joop had de filmopnames gemaakt toen Astrid in zijn huis onder de douche stond. Zijn telefoon had hij tussen de handdoeken gestopt. ‘Hij stond open en bloot in het rek. Zo vrij gingen we met elkaar om’, zegt Joop stellig. Maar goed, hij had het Astrid niet verteld, dat is waar. Astrid is er nog steeds woedend over. ‘Hij had nooit dat filmpje mogen maken en hij had ook niet met zijn vieze poten aan mij mogen zitten. Daar heb ik nooit om gevraagd’, huilt ze als ze haar verzoek om een schadevergoeding van 7.500 euro toelicht. ‘Nu word ik ook kwaad’, reageert Joop. ‘Ze roept dat ik haar wilde verkrachten; dat is gewoon niet tof. Ik heb niets gedaan. Het is klaar. Ik wil haar niet meer zien.’

Dat Joop een filmpje van haar had, wist ze al langer, vertelt Astrid. ‘Hij had mij er eerder mee tot seks gedwongen. Ik begreep van het slachtofferloket dat het daar vandaag ook over zou gaan. Hij had het filmpje op de televisie gezet en hij zei: “Kijk eens, wat mooi”. Ik kon niet weg want de deur zat op slot. “Doe je kleren maar uit, en werk mee, dan is het zo voorbij”, zei hij. Hij is een PTSS-veteraan (Post Traumatische Stress Syndroom, red.). Wat kon ik doen? Ik ben op slot geslagen en heb gedaan wat ik voor hem moest doen. Hij zou het filmpje verwijderen maar dat heeft hij niet gedaan. Daarna heb ik die foto in juli onder mijn ruitenwisser gekregen waarmee ik naar de politie ben gegaan.’ Astrid is onder behandeling bij de GGZ.

Over seksueel misbruik gaat het vandaag niet. Het OM heeft Joop dwang ‘om iets te doen, niet te doen of te dulden’ ten laste gelegd, maar eigenlijk gaat het daar vandaag ook niet over, erkent officier van justitie Van der Hamsvoord. ‘Omdat mevrouw niet naar mijnheer is gegaan, maar de politie heeft gebeld, kan dwang helaas niet bewezen worden’. Daarom was de officier eerder op de zitting zo gis om er in tweede instantie ‘poging tot dwang’ aan toe te voegen. ‘Want dat kan wel worden bewezen’, zegt de officier. ‘Mijnheer wilde van alles en mevrouw liet voortdurend weten: “Ik wil dit niet, ik wil dit niet”. Mevrouw zei bang te zijn dat mijnheer naaktfoto’s op het internet zou zetten als ze hem geen seks zou geven. En mijnheer bleef maar drammen’. Joop had dat stiekeme filmpje van Astrid niet mogen maken. De officier vindt dat Joop daarvoor een taakstraf van 60 uur verdient, plus een voorwaardelijke gevangenisstraf van 4 weken. Het reclasseringsrapport is niet afgemaakt, dus of Joop een dwangbehandeling nodig heeft, weet de officier niet. ‘Het is daarom goed dat mijnheer op eigen initiatief in behandeling is.’

Advocaat Broere staat op, kijkt om zich heen en loopt als een volleerde Amerikaanse strafpleiter heen en weer. Hij maakt werk van Joops verdediging. ‘Ieder mens heeft zijn eigen wensen en behoeften’, zegt de raadsman. ‘Soms gaan mensen daar op de verkeerde manier mee om en moeten ze leren hun behoeften te kanaliseren. Mijn cliënt is daar welbewust mee bezig. Hij heeft ingezien dat hij fout zat.’ Maar daarmee is niet gezegd dat hij Astrid tot seks wilde dwingen. ‘Het middel was ondeugdelijk, want uiteindelijk heeft de foto er niet voor gezorgd dat mevrouw zich genegen voelde om bij mijn cliënt langs te gaan’. Als hij zijn cliënt mag geloven, dan is het filmpje waar de foto uitgehaald is, overigens helemaal niet stiekem genomen. ‘De manier waarop mevrouw in de camera kijkt en met de situatie omgaat, zou dat volgens mijn cliënt bevestigen.’

De politierechter moet zich volgens advocaat Broere realiseren dat Srebrenica-veteraan Joop aan het PTSS-syndroom en ADD (Attention Deficit Disorder) lijdt. ‘Ik durf mijn vraagtekens te zetten bij de toerekenbaarheid van cliënt’. Behandeling is veel belangrijker dan straf, vindt de raadsman. ‘Cliënt is toegekomen aan een verandering. Hij wordt behandeld. Laten we hopen dat dit heel vervelende feit een kwestietje is van eens maar nooit weer.’ Advocaat Broere vindt een werkstraf van 60 uur billijk, maar de voorwaardelijke celstraf niet. De raadsman is nog niet klaar, want hij tovert, in de woorden van politierechter Schild, op het allerlaatste moment nog een konijn uit de hoge hoed: een brief waarin Astrid vraagt om de aangifte in te trekken. Of ze daar iets over wil zeggen? ‘Ik schreef die brief omdat ik het leven van zijn ex-vrouw en de kinderen niet wilde verpesten. Nu vind ik dat híj daaraan had moeten denken en niet ik.’ ‘Dat pleit voor mevrouw en niet voor mijnheer’, reageert de officier.

Astrid hoefde er geen rekening mee te houden dat ze onder de douche zou worden gefilmd, meent politierechter Schild. ‘Ook al had u wellicht een vrije verhouding, dan nog is dat over de grens van het toelaatbare’. Van het verhaal dat Joop met Astrid thuis de opnames wilde wissen, gelooft hij niets. ‘Uit de appjes blijkt dat u haar wilde zien in een heel kort rokje. Het was wel gericht op seks’. Dat Joop niet toerekeningsvatbaar was, gelooft de rechter ook niet. ‘U had misschien een verkeerd beeld van de relatie, maar dat is iets anders.’ De politierechter legt Joop een werkstraf van 60 uur op, maar 4 weken voorwaardelijke celstraf vindt hij te gortig. Joop heeft namelijk niet eerder voor dit feit (dwang) voor de rechter gestaan. En Joop moet Astrid 350 euro betalen.

* De namen zijn niet echt