De man gaf lange tijd leiding aan een trustkantoor dat vanuit Amsterdam schijnconstructies aanbood aan uiteindelijk gerechtigden van vennootschappen in andere Europese landen. De bedoeling van deze schijnconstructies was om gelden verborgen te houden voor buitenlandse fiscale autoriteiten. In onder meer Italië en Spanje werd aldus belasting ontdoken en werden grote bedragen via het trustkantoor in Amsterdam doorgesluisd naar belastingparadijzen. Met behulp van vennootschappen in Nevis, de Bahama’s en Liechtenstein konden de uiteindelijk gerechtigden vrij over het weggesluisde geld beschikken. Bij de schijnconstructies werd gebruik gemaakt van valse overeenkomsten en facturen om te doen alsof er in werkelijkheid betalingen moesten worden gedaan. Daarbij werden veelvuldig documenten geantedateerd. Ook werd gedaan alsof het trustkantoor werkzaamheden verrichtte waarvoor facturen werden gestuurd naar vennootschappen in Europese landen, zoals kledinginspecties of bemiddeling bij verkoop van schepen, terwijl die werkzaamheden in werkelijkheid niet werden verricht.
De man stuurde deze schijnconstructies aanvankelijk vanuit Amsterdam en later vanuit Monaco en Dubai nauwgezet aan. Door zijn leiding leverde hij een essentiële bijdrage aan belastingontduiking in andere Europese landen, waarvoor een deel van zijn klanten daar strafrechtelijk is veroordeeld. Hij heeft leiding gegeven aan het internationaal (gewoonte)witwassen van enorme geldbedragen. Omdat de man en zijn medeverdachten gedurende ruim 10 jaar op deze structurele en georganiseerde wijze het trustkantoor hebben gerund, was ook sprake van een criminele organisatie.

Het hof heeft bij de bepaling van de hoogte van de straf rekening gehouden met enerzijds de enorme omvang van de fraude en anderzijds de lange duur van de strafprocedure. Het hof vindt oplegging van een verbod om bestuurder van een vennootschap te zijn niet meer aan de orde omdat de man in het buitenland woont en er sprake is van reputatieschade.

De verdediging voerde in hoger beroep het verweer dat het hof de zaak moet terugwijzen naar de rechtbank omdat de man voor aanvang van het proces bij de rechtbank afstand deed van een advocaat. Hiermee zou onvoldoende rekening zijn gehouden zodat de man geen eerlijk proces heeft gehad bij de rechtbank.
Daarvan is volgens het hof geen sprake. Uitgangspunt is dat een verdachte de vrijheid heeft om zich te laten bijstaan door een advocaat. Dat is alleen anders als een verdachte door psychische problemen die vrije keuze niet heeft. Voor de man geldt deze uitzondering niet en hij heeft er welbewust en vrijwillig voor gekozen zichzelf bij de rechtbank te verdedigen. De rechtbank mocht daarvan uitgaan en heeft daarmee voldoende rekening gehouden.