De man voelde zich al enige tijd bedreigd door de slachtoffers vanwege conflicten in het criminele drugsmilieu. Op 19 maart 2012 zochten de slachtoffers de man thuis op. Hij heeft zijn kinderen achter een muurtje in de woonkamer laten zitten en zijn vrouw opdracht gegeven om 112 te bellen. Toen de telefoniste echter ophing zonder te melden dat politie onderweg was, brak er paniek uit in de woning. De man vreesde voor zijn leven en dat van zijn gezin. Nadat de twee mannen naar de achterkant van zijn woning waren gelopen is hij naar buiten gerend met een wapen. Hij heeft de tuinpoort geopend en is gelijk gaan schieten. Nadat hij weer de woning was ingegaan is hij door de voordeur naar buiten gegaan en heeft daar nogmaals geschoten. Vervolgens heeft hij op een plantsoen een van de mannen frontaal neergeschoten en die is kort daarna in het ziekenhuis overleden. De tweede man wist zich schuil te houden en overleefde het schietincident.

Het hof neemt aan dat de man geen vooropgezet plan had om de mannen, die hem opzochten, te vermoorden. Omdat er sprake was van paniek en angst, sluit het hof niet uit dat de man handelde een ogenblikkelijke gemoedsopwelling en spreekt hem daarom vrij van (poging tot) moord.

De verdediging voerde aan dat er sprake was van (putatief) noodweer. De man zou in de (achteraf onjuiste) veronderstelling zijn geweest dat hij zichzelf en zijn gezin moest beschermen tegen een aanval door gewapende mannen. Het hof verwerpt dit verweer. Uit camerabeelden blijkt dat de slachtoffers niet agressief waren, geen kogelvrije vesten of bivakmutsen droegen, dat ze geen vuurwapen hadden en niet over de schutting van de man wilden klimmen. Volgens het hof was er onvoldoende aanleiding om te denken dat er sprake was van aanval waartegen de man zich moest verdedigen. Ook van psychische overmacht was volgens het hof geen sprake.