In de zaak die bekend is geworden onder de naam ‘zoutzuurmoorden’ draait het om de gewelddadige dood van 2 mannen in 2009 en 2011. Deze mannen zijn destijds door leden van hetzelfde gezin om het leven gebracht, waarna hun lijken zijn weggemaakt door ze in zoutzuur op te lossen. De rechtbank Limburg veroordeelde in juni 2013 de jongste zoon van het gezin voor de moord in 2009 en de moeder voor de moord uit 2011. De vader en jongste dochter werden door de rechtbank vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs. De moeder ging in hoger beroep tegen haar veroordeling; het OM ging in beroep tegen de vrijspraak van haar echtgenoot en dochter. In de zaak van de echtgenoot heeft het OM het hoger beroep beperkt tot zijn betrokkenheid bij de dood van het slachtoffer in 2011. De zaak van de dochter zag van begin af aan al alleen op dat feit.

Op de ochtend van 6 augustus 2011 verbleef het gezin in hun huis in het Duitse Tüddern, net over de grens bij Sittard. Ook een huisvriend was daar toen aanwezig. De kinderen waren in hun slaapkamers. Het latere slachtoffer kwam onverwachts op bezoek en kreeg in de woonkamer ruzie met de man des huizes. Zijn echtgenote was in de keuken, hoorde de ruzie, kwam naar de kamer, pakte een geladen pistool en schoot daarmee meerdere keren op het slachtoffer. Er volgde een duw- en trekpartij tussen het slachtoffer, de huisvriend en de man des huizes. Vervolgens heeft de laatste het pistool van zijn vrouw overgenomen en meerdere keren op het slachtoffer geschoten, waarna deze man uiteindelijk is overleden. Het lijk is vervolgens door een van de zoons en de huisvriend weggemaakt door het in zoutzuur op te lossen.

Het OM vond dat het echtpaar kon worden veroordeeld voor moord. Het hof vindt echter dat niet kan worden bewezen dat het echtpaar het vooropgezette plan had het slachtoffer te doden en dat er daarom geen sprake is van moord maar van doodslag. Daardoor hebben de verdachten een lagere straf gekregen dan geëist.

Volgens de verdediging handelde de vrouw uit noodweer maar ook dat vindt het hof niet aannemelijk. Het latere slachtoffer had zich weliswaar dreigend uitgelaten tegen haar man, maar op het moment dat zij besloot op hem te schieten, was er geen onmiddellijk dreigend (levens)gevaar en was haar handelen volgens het hof eerder aanvallend dan verdedigend te noemen.

Bij de rechtbank werden de vader en de jongste dochter van het gezin vrijgesproken, onder meer omdat de verklaringen van de huisvriend onbetrouwbaar werden geacht. Het hof heeft in 2014 het onderzoek heropend om de verklaringen van deze inmiddels overleden huisvriend opnieuw te laten bestuderen door een rechtspsycholoog. Volgens deze deskundige zijn de verklaringen van de huisvriend grotendeels valide en betrouwbaar. Het hof vindt mede op grond van diens rapportage bewezen dat de vrouw en de man allebei op het slachtoffer hebben geschoten.

De jongste dochter van het gezin werd ervan verdacht het slachtoffer te hebben bewerkt met een stroomstootwapen. Daarvoor schiet het bewijs te kort; het is niet vast komen te staan dat zij het stroomstootwapen heeft gebruikt. Het hof spreekt haar dan ook net als de rechtbank vrij wegens gebrek aan bewijs.