In deze zaak heeft de staatssecretaris geweigerd om een asielaanvraag van een vreemdeling uit Eritrea in behandeling te nemen. Italië is op grond van de Europese Dublinverordening verantwoordelijk voor de behandeling van de asielaanvraag. De vreemdeling vindt dat de staatssecretaris haar aanvraag toch in behandeling had moeten nemen, omdat zij kwetsbaar is en door een recent decreet van de Italiaanse autoriteiten daar geen opvang meer krijgt. Dit decreet beperkt de toegang tot de zogenoemde SPRAR-opvanglocaties in Italië tot personen met internationale bescherming en niet-begeleide minderjarigen.

Weliswaar heeft het decreet gevolgen voor de opvang van vreemdelingen in Italië, maar naar het oordeel van de Afdeling bestuursrechtspraak betekent dat niet dat er in Italië geen opvangmogelijkheden meer zijn voor (kwetsbare) vreemdelingen. Daarbij is van belang dat de staatssecretaris bijzondere behoeften of omstandigheden van kwetsbare vreemdelingen blijft doorgeven aan de Italiaanse autoriteiten. Hij zal de overdracht van die vreemdelingen opschorten als Italië daar bij de opvang geen rekening mee kan houden. Ten slotte heeft de vreemdeling niet aannemelijk gemaakt dat ze een reëel risico loopt op onmenselijke behandeling. Hierbij is mede van belang dat het aantal gearriveerde vreemdelingen in Italië dit jaar een stuk lager is dan in 2016 en 2017. Daardoor is de druk op de opvanglocaties in dat land minder groot dan voorheen.

De uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak gaat niet over asielaanvragen van gezinnen met minderjarige kinderen. De staatssecretaris heeft gemeld dat voor de eventuele overdracht van gezinnen met minderjarige kinderen naar Italië nog de nodige informatie ontbreekt.