Aanleiding voor de studie van het WODC, het wetenschappelijk instituut van het ministerie van Veiligheid en Justitie, is de in de loop der jaren de steeds betere rechtspositie van slachtoffers binnen de strafrechtspleging. Slachtoffers kregen steeds meer mogelijkheden om tijdens het strafproces op te komen voor hun belangen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het ingevoerde spreekrecht. Keerzijde van de meer prominente positie in het strafproces, is dat het slachtoffer meer in de ‘spotlights’ komt te staan, met als gevolg dat zijn of haar privacy kan worden geschonden.

Uit het onderzoek blijkt dat slachtoffers vaak niet op de hoogte zijn van de mogelijkheden tot afscherming van hun identiteit en hun persoonlijke levenssfeer omdat deze hun niet worden aangeboden. En het beleid dat er is betreffende de bescherming van het slachtoffer,  wordt als weinig dwingend ervaren door de functionarissen die het moeten uitvoeren – en wordt dan ook niet altijd nageleefd.

Enkele voorbeelden uit de praktijk waarin het mis gaat: persoonlijke gegevens van een slachtoffer in het strafdossier die zichtbaar worden voor de verdachte; een slachtoffer die in een gerechtsgebouw wordt geconfronteerd met een verdachte; informatie over de zittingsdatum die niet wordt doorgegeven aan een slachtoffer; het oplezen van gegevens over een slachtoffer tijdens een openbare zitting.

Dát het strafproces inbreuk maakt op de privacy van slachtoffers is onvermijdelijk, aldus de onderzoekers. Waar het echter om gaat is dat er geen onnodige inbreuken worden gemaakt. Ze concluderen dat het slachtofferbeleid op papier goed vorm heeft gekregen, 'maar het lijkt soms te verwateren op het moment dat het op praktische uitvoering aankomt'. En: 'Van een structurele bescherming is niet altijd sprake. Er moeten derhalve nog de nodige stappen worden gezet voor Nederland kan voldoen aan een correcte implementatie van de EU-richtlijn die dwingt tot meer aandacht voor bescherming van de privacy van slachtoffers.'