Bij vonnis in kort geding van 12 december 2017 is de gemeente bevolen om op de gebruikelijke wijze cliënten door te verwijzen naar jeugdzorginstelling DVK en de bestaande indicaties op normale wijze te verlengen. Mocht de gemeente in strijd met dat bevel handelen, dan zou de gemeente een dwangsom aan DVK moeten betalen.
In juli 2018 maakte DVK aanspraak op 100 duizend euro aan dwangsommen, omdat de gemeente volgens haar ten minste in 4 gevallen in strijd met het vonnis van 12 december 2017 handelde. De gemeente vorderde in dit kort geding om DVK te verbieden het dwangsombevel uit te voeren. De gemeente stelde zich op het standpunt dat zij in alle gevallen niet in strijd met het vonnis van 12 december 2017 handelde.

De voorzieningenrechter oordeelt dat de gemeente in 2 van de 4 genoemde gevallen niet aan het vonnis van 12 december 2017 heeft voldaan. Daarom moet zij in deze gevallen een dwangsom aan DVK betalen. De kortgedingrechter neemt verder in haar beoordeling mee dat de gemeente het afgelopen jaar beduidend minder heeft verwezen naar de zorginstelling.

In de andere 2 gevallen is aan DVK een verbod opgelegd om het dwangsombevel uit te voeren. In het ene geval was het geen taak van de gemeente, maar van Jeugdbescherming om de indicatie te verlengen. In het andere geval was het niet aan de gemeente te verwijten dat zij niet tot verlenging van de indicatie overging. In dat geval viel niet goed vast te stellen wat voor soort zorg nodig was.  De ouders van de cliënt van DVK werkten niet mee aan het onderzoek om een diagnose te kunnen stellen. Bovendien bleek dat 24-uursopvang nodig is. DVK kan die zorg niet geven, omdat zij daarvoor geen contract met de gemeente heeft. Voor die gevallen is dus niet aannemelijk geworden dat de gemeente in strijd met het vonnis handelde.