Wibra liet haar werknemers met een flexibel contract tijdens de lockdown zoveel mogelijk werken. Voor zover dat niet kon, registreerde Wibra de niet gewerkte uren als min-uren. De werknemers moeten deze min-uren inhalen in de rest van het jaar 2021.
Wibra en haar werknemers zijn gebonden aan de cao Retail non-food (cao). In artikel 4 van de cao is bepaald dat werknemers een flexibel contract kunnen hebben. Werknemers met een flexibel contract moeten een gemiddeld aantal uren per week werken, waarvoor zij een vast loon ontvangen. Aan het eind van het jaar worden - kort gezegd - te veel gewerkte uren alsnog uitbetaald en minder gewerkte uren vervallen.

De FNV stelt zich op het standpunt dat artikel 4 van de cao in strijd is met artikel 7:628 lid 1 van het Burgerlijk Wetboek (‘geen arbeid, wel loon’). Artikel 4 van de cao is volgens de FNV bedoeld voor de situatie van ‘ziek-en-piek’(korte periodes), en niet voor de situatie van een lockdown. FNV zegt dat Wibra niet handelt als goed werkgever door de min-uren te laten inhalen, terwijl zij voor de corona-problematiek subsidies ontvangt.

De kortgedingrechter oordeelt dat artikel 4 van de cao niet in strijd is met de wet. De werknemers hebben tijdens het gedwongen thuiszitten hun volledige loon ontvangen. Daarvoor zijn de subsidies ook gebruikt. Dat artikel 4 van de cao alleen mag worden toegepast in een situatie van ‘ziek-en-piek’ zoals de FNV vindt, blijkt niet uit de tekst van de cao. Toepassing van de cao leidt ook niet tot het gevolg dat de werknemers zich onbeperkt beschikbaar moeten houden voor het inhalen van de min-uren.
Het inroosteren gebeurt in goed overleg met de werknemer en er zijn grenzen aan het maximaal aantal uren dat ingehaald moeten worden. Het gaat overigens slechts om 40 minuten per werknemer in de resterende 35 weken van 2021. Dat is niet onaanvaardbaar. De FNV maakt Wibra ten onrechte het verwijt dat zij niet als goed werkgever handelt.