Architect Gerard Passchier tekende voor de verbouwing van het voorste deel van het Annadal-complex tot gerechtsgebouw. Dit deel werd compleet 'losgezaagd' van het achterdeel, zodat het beter te beveiligen werd. In het achterste deel van het Annadal-complex zijn de Japanse Teikyo-universiteit en instellingen voor gezondheidszorg gevestigd.

Bij de verbouwing zijn grote delen geheel gesloopt en opnieuw opgebouwd. Zo zijn de noordelijke gebouwdelen totaal vernieuwd. Hierin bevinden zich het cellencomplex en de beveiligde zone van de parketpolitie. Vanuit dit extra beveiligde deel van het gebouw zijn de zittingzalen via gescheiden toegangen en trappenhuizen bereikbaar.

Ook heeft het gebouw een witte kleur gekregen en is de toren van de voormalige kapel aangepast aan de nieuwe bestemming.

Aan de binnenkant is maar weinig van de oude indeling overgebleven. Meest opvallende verandering is de overkapping van het centrale binnenplein, waardoor de grotere zittingzalen rond een centrale hal liggen.

Ook de voormalige kapel werd fors aangepakt: op de begane grond is nu het bedrijfsrestaurant gevestigd en – na het leggen van een verdiepingsvloer – hierboven de bibliotheek. De publieksruimte van de grote zittingzaal, die boven de ingang ligt, heeft een eigen toegang van buitenaf gekregen, zodat de beveiliging hier optimaal is.

Voor het publiek zijn alleen de centrale hal en aangrenzende gangen met kleinere zaaltjes toegankelijk. In deze hal zijn wisselende exposities van (vaak regionale) kunstenaars te bewonderen.

Tussen de gemeente Roermond en de Staat der Nederlanden ontstond een twist over de vraag wie eigenaar van het gerechtsgebouw was. In 1863 dagvaardde de gemeente de staat en vorderde op grond van haar eigendomsrecht de ontruiming van het gerechtsgebouw. De Staat beriep zich er op dat zij door verjaring eigenaar was geworden.

Op 16 mei 1867 sprak de rechtbank een eindvonnis uit, waarbij de Staat veroordeeld werd het gerechtsgebouw te ontruimen. Dit vonnis is door het Hof van Limburg en daarna door de Hoge Raad bevestigd. In 1871 kwamen de gemeente en de Staat tot een akkoord. De Staat kocht voor destijds 50.000 gulden het gerechtsgebouw aan.

In 1967 is een noodgebouw aan het gerechtsgebouw aangebouwd. Een noodgebouw, want er zou nieuwbouw komen. In dit noodgebouw werd het parket van de officier van justitie gehuisvest. Het gebouw werd weer te klein en daarom betrok het kantongerecht een pand in de Swalmerstraat. Ook het parket van de officier van justitie vertrok naar de Swalmerstraat. Uiteindelijk was dit nog onvoldoende. De sectoren familierecht en handelsrecht betrokken een gebouw in de Bethlehemstraat.

Toen in 1990 de Raad van Beroep een sector werd van de rechtbank (de sector bestuursrecht) was de organisatie verspreid over vier gebouwen in de binnenstad van Roermond. Besloten werd tot nieuwbouw. In december 1994 werd het gloednieuwe gerechtsgebouw aan de Willem II Singel opgeleverd.

Het gebouw is opgetrokken uit rode baksteen, waarmee architect ir. A. Sip van de Rijksgebouwendienst heeft teruggegrepen op de regionale bouwstijl. Samen met het tegenovergelegen belastingkantoor vormt het gerechtsgebouw bovendien een hofvormige bebouwing, die traditioneel in Limburg bij kloosters en boerderijen werd toegepast.