Nu heeft Michel het echt verbruid bij de marechaussee en hij wordt apart genomen om hem te fouilleren. ‘Kijk eens wat ik in mijn zak heb’, zegt Michel, en hij haalt een grinder tevoorschijn. Dat is een op een handgranaat gelijkend apparaatje waarmee je wiet maalt. Michel: ‘Het was helemaal niet mijn bedoeling om de marechaussee te laten geloven dat dat ding zou kunnen ontploffen. Ik dacht dat het een aansteker was. Ik bedoelde er niets mee. En toen werd ik voor verhoor meegenomen naar een kamertje.’

En zo belandt Michel een paar maanden later bij de Haarlemse politierechter Francke, want hij zou de marechaussee hebben willen wijsmaken dat de grinder kon ontploffen. Dat heeft hij toch ook tijdens zijn verhoor op Schiphol gezegd?, houdt de politierechter hem voor. ‘U zei: “Ik wilde haar laten geloven dat het een echte handgranaat was. Ik zou het zo weer doen.” Als ik dit lees, dan denk ik: wat is dit? En wie bent u om op Schiphol met een beveiligingspasje te zwaaien naar een marechaussee? Ik snap er helemaal niets van.’ Nou ja zwaaien, zwaaien, hij liet het pasje ‘gewoon zien.’ ‘Maar waarom, u was daar toch niet aan het werk?’ ‘Nee, dat weet ik. Het was gewoon heel stom’, weet Michel.

Zijn baas vindt het zo stom dat hij Michel ontslaat. ‘Het is waardeloos, maar ik snap het wel. Het heeft zoveel ellende veroorzaakt.’ Op Schiphol ontstaat die ochtend overigens geen ellende. Schiphol Plaza wordt niet ontruimd. De marechaussee ziet namelijk meteen dat het geen echte handgranaat is. Maar het is en blijft een raadsel voor de politierechter waarom Michel zich zo gedroeg op Schiphol. ‘Had u verdovende middelen gebruikt? Had u gedronken?’ Nee. Ook officier van justitie Kooij probeert het te begrijpen. ‘Had u slecht geslapen? Zat u niet lekker in uw vel? Zijn er psychische zorgen?’ ‘Ik heb een bipolaire stoornis’, zegt Michel pardoes. ‘Na het incident ben ik opgenomen. Ik ben wel vaker opgenomen geweest.’

‘Waarom kom u daar nu pas mee?’, wil de officier van justitie weten. ‘Het kan veel verklaren.’ Michel: ‘De psychologen weten niet of het daardoor op Schiphol uit de hand is gelopen. Ik heb het gewoon gedaan, klaar.’ Politierechter Francke staat er ook van te kijken. ‘Ik waardeer het dat u zegt dat u het gewoon hebt gedaan, maar wat u nu zegt is wel relevant natuurlijk.’ Omdat Michel de gang van zaken rond zijn psychiatrische opnames niet zo goed op een rijtje heeft, legt zijn raadsman uit dat Michel kort na het akkefietje op Schiphol in opdracht van het Openbaar Ministerie 3 weken opgenomen is geweest en daarna nog eens op eigen initiatief 2 weken bij Antes Zorg is behandeld. ‘Hij krijgt nu ook medicatie’, zegt advocaat Peerik. ‘Een nuttige toevoeging’, vindt de politierechter.

Officier van justitie Kooij wist niets van de psychische opname die haar collega’s in Rotterdam hadden verordonneerd, maar het verandert wel alles voor de officier, die nu wil dat de zaak wordt aangehouden. ‘Ik kan geen eis neerleggen. Er moet een reclasseringsrapport komen.’ Dat vindt Michels advocaat Peerik helemaal niet. ‘Het OM heeft al voor een afdoening gekozen. Mijn cliënt is opgenomen geweest en er ligt een conclusie van Antes dat hij niet meer manisch is.’ ‘U zou toch ook kunnen vinden dat uw cliënt ontoerekeningsvatbaar was op Schiphol?’, vraagt de rechter. Vindt de raadsman niet. ‘Mijnheer is op last van het OM behandeld. Dat vind ik een gepaste afdoening. Het gaat nu goed met hem. Ik verzoek u daarom de zitting voort te zetten.’ Dat wil Michel ook.

Na een korte onderbreking wil politierechter Francke dat ook. ‘De reclassering gaat niet zeggen of u wel of niet toerekeningsvatbaar was op Schiphol. Ze adviseren bijvoorbeeld over begeleiding, en die hebt u al gehad. Ik kan niet over alles heenstappen, dus het kan zijn dat ik terugkom op mijn beslissing, maar vooralsnog wil ik dat de officier van justitie een standpunt inneemt. We moeten praktisch zijn.’ En dat is de officier van justitie dan ook. Ze eist een maand voorwaardelijke gevangenisstraf en een werkstraf van 20 uur omdat Michel de marechaussee heeft willen doen geloven dat hij een granaat zou laten ontploffen. ‘Dat er op Schiphol geen paniek ontstond is alleen maar te danken aan de rust van de marechaussee. Ik vind het heel bijzonder dat hij zag dat het een nepgranaat was. Het had vreselijk uit de hand kunnen lopen als een ander die grinder had gezien. En dat wist mijnheer heel goed.’

Michel heeft niemand wijs willen maken dat hij een granaat zou laten ontploffen en hij heeft ook geen valse bommelding gedaan, vindt zijn advocaat. ‘Mijn cliënt deed niets bedreigends en de marechaussee had meteen door dat het om een nepgranaat ging. Hij heeft niet gezegd dat hij een explosief bij zich had en hem ook niet in het publiek laten zien. De rust is niet verstoord. De grinder is geen verboden voorwerp, je mag hem overal mee naartoe nemen.’ De rechter moet zich ook bedenken dat Michel zijn baan is kwijtgeraakt en dat hij in opdracht van het OM en op eigen initiatief opgenomen is geweest.

Politierechter Francke vindt dat ze genoeg heeft gehoord en gelezen. Michel verdient geen vrijspraak. ‘Uw advocaat probeert een logisch verhaal van het incident op Schiphol te maken. Maar als alles logisch zou zijn, dan zou ik geen werk hebben. Ik zit hier hele dagen omdat mensen dingen doen die niet logisch zijn. En uw advocaat was er niet bij. De mensen van de marechaussee waren er wél bij en die vertellen een heel ander verhaal dan wat u en uw raadsman vandaag hebben verteld. U hebt op Schiphol trouwens ook een ander verhaal verteld.’ Michel wilde de marechaussee wel degelijk wijsmaken dat er een granaat zou ontploffen. ‘U hebt dat gewoon verteld. Deze zaak is niet zo ingewikkeld.’ Niemand weet of Michel op Schiphol Plaza gedeeltelijk ontoerekeningsvatbaar was, ‘maar het ligt wel voor de hand’, denkt de politierechter. Als rechter Francke dat voegt bij het feit dat er geen paniek is geweest op Schiphol, dan komt ze op 2 weken voorwaardelijke gevangenisstraf. ‘Ik mats u; zo zie ik dat wel. En ga een baan zoeken.’

Lees hier meer 'Op de Rol'-verhalen.