In het vonnis legt de rechtbank uit dat er niet alleen voldoende wettig bewijs tegen een verdachte moet zijn om tot een veroordeling te komen, maar dat de rechter door die bewijsmiddelen ook de overtuiging moet hebben dat het strafbare feit door een verdachte is begaan. In deze bijzondere strafzaak constateert de rechtbank dat er voldoende wettig bewijs is maar dat zij desondanks niet de overtuiging heeft dat verdachte de dood van zijn zeer jonge zoontje heeft veroorzaakt.

Bij sectie is vastgesteld dat de baby is overleden als gevolg van ernstig schedelhersenletsel door geweld van buitenaf op het hoofd, dat toegebracht is toen de baby nog leefde. De deskundige, een forensisch arts, heeft geconcludeerd dat het fataal verlopen hersenletsel zeer veel waarschijnlijker is bij een heftig schudincident, een forse impact of een combinatie van beide dan bij verzorgingshandelingen of een medische aandoening. Het toebrengen van dergelijk letsel is zo heftig dat getuigen dit direct als gevaarlijk zouden kwalificeren. Het moet kort ervoor gebeurd zijn.
De door de verdediging ingeschakelde deskundigen zagen de oorzaak van het fatale letsel meer in medische aandoeningen. Dit acht de rechtbank echter onvoldoende onderbouwd; ook kan hierdoor niet de combinatie van de aangetroffen letsels worden verklaard. De rechtbank hecht dan ook meer waarde aan de bevindingen van de deskundige forensische arts.

Verdachte is in de avond met de baby naar boven gegaan om hem de fles te geven en naar bed te brengen. Op dat moment was hij alleen. Uitgaande van de rapportages van de deskundige zou de conclusie gerechtvaardigd zijn, zo zegt de rechtbank, dat het fatale letsel alleen door verdachte kan zijn toegebracht, namelijk toen hij boven met de baby bezig was.

De officier van justitie acht op basis hiervan de doodslag van de baby bewezen. Door een baby hard te schudden of te slaan neem je willens en wetens het risico dat de baby overlijdt, er was dus sprake van voorwaardelijk opzet.

De rechtbank komt tot een ander oordeel. Een aantal elementen hebben ertoe geleid dat de rechtbank niet de overtuiging heeft dat verdachte verantwoordelijk is voor het overlijden van zijn zoontje. Die elementen hebben te maken met de omstandigheden van het gezin van verdachte en zijn vrouw, waarover geen problematiek bekend is, de concrete situatie waarin het toebrengen van het letsel zou hebben plaatsgevonden, de persoon van verdachte en ook zijn gedragingen achteraf. Van belang is onder andere dat de vrouw van verdachte (de moeder van de baby) en de twee personen die op kraambezoek waren, geen alarmerende geluiden via de babyfoon hebben gehoord, alleen de gebruikelijke babygeluidjes. Niemand heeft iets opmerkelijks gehoord. Daardoor bestaat er bij de rechtbank aanzienlijke twijfel of het letsel niet op andere wijze is ontstaan. Het zoontje van verdachte was geen huilbaby en er zijn geen aanwijzingen dat de verzorging verdachte die avond zwaar zou zijn gevallen. Bovendien was zijn vrouw op de benedenverdieping en had zij het kunnen overnemen als dat nodig was geweest. De gedetailleerde verklaringen van verdachte over die avond worden ondersteund door de verklaringen van zijn vrouw en de kraambezoekers. Ook heeft zijn vrouw, zo blijkt uit haar nabestaandenverklaring, ondanks het enorme verdriet nooit getwijfeld aan de onschuld van haar man. Dat alles maakt dat de rechtbank ondanks het bewijs van de forensische rapportages er niet van overtuigd is geraakt dat er sprake is van door verdachte toegebracht letsel. Daarom spreekt de rechtbank hem vrij.