In de periode van 2010 tot december 2017 was de man penningmeester van de Osse voetbalclub. Daarnaast was hij bestuurder in een bedrijf. Tijdens zijn penningmeesterschap maakte de man regelmatig geld over vanaf zijn eigen bankrekening en de rekening van het bedrijf naar de vereniging. Tegelijkertijd boekte hij in dezelfde periode weer bedragen terug naar zijn privérekening (in totaal 72.159,80 euro) en de bedrijfsrekening (in totaal 10.342 euro).

Eind 2017 stopte de man als penningmeester. Er ontstond toen een geschil tussen hem en de voetbalvereniging. Hij gaf aan dat de betalingen aan DESO leningen waren die de vereniging moest terugbetalen. Het conflict leidde tot een procedure bij deze rechtbank, waarbij de man een bedrag van 197.858,78 euro terugvorderde van DESO. Het bedrijf eiste nog eens 40.928,19 euro.

Met de uitspraak van 23 januari 2019 heeft de rechtbank de vorderingen van de voormalig penningmeester tot terugbetaling afgewezen. Hij ging in hoger beroep. Nadat hij kwam te overlijden, zetten zijn erfgenamen de procedure voort. Ook in hoger beroep werden de terugbetalingen aan de penningmeester afgewezen (arrest van 14 september 2021).

Per brief eiste voetbalclub DESO vervolgens in oktober 2021 een bedrag van in totaal 103.402,30 euro van het bedrijf en van de erfgenamen van de voormalig penningmeester. In februari 2022 werd het bedrijf failliet verklaard.

De vereniging wil in deze procedure alsnog terugbetaling van in totaal 72.159,80 euro. Volgens de club handelde de voormalig penningmeester onrechtmatig door geld naar zichzelf over te maken. Zij geeft aan dat er geen juridische grondslag was voor de betalingen én dat andere bestuursleden niet hebben ingestemd met de terugbetalingen, terwijl dat wel vereist was.

Voor de rechtbank is het onduidelijk hoe de geldlening(en) tussen DESO en de voormalig penningmeester tot stand kwamen. Partijen gaven hier geen concrete toelichting over, zodat niet valt vast te stellen wat de voorwaarden van die geldlening(en) waren. Het is überhaupt onduidelijk om hoeveel verschillende overeenkomsten het ging.

Daarmee rijst het vermoeden dat er nooit echt concrete afspraken zijn gemaakt tussen DESO en de penningmeester en dat de man zelf bepaalde wanneer er betalingen of terugbetalingen nodig waren. Volgens DESO hoefde bedragen pas worden terugbetaald als de kantine voldoende winst maakte. De erfgenamen van de penningmeester betwisten dat. De vereniging heeft geen nadere feiten of omstandigheden gegeven waaruit blijkt dat dergelijke afspraken zijn gemaakt.

Volgens de rechtbank is niet gebleken dat de geldbedragen wél mochten worden ontvangen door DESO, maar dat het terugbetalen daarvan schijnbaar tot een onrechtmatige daad zou leiden. Wat betreft de toestemming van het bestuur, dat kon de club tijdens de rechtszaak onvoldoende onderbouwen. DESO had bijvoorbeeld met statuten van de vereniging haar visie nader kunnen toelichten. Dat is echter niet gebeurd.

Al met al oordeelt de rechtbank dat de erfgenamen van de voormalig penningmeester geen bedragen hoeven terug te betalen aan de voetbalclub. De vordering van DESO wordt afgewezen.