De man was in februari 2011 in de vroege ochtend op weg van zijn woning in Son naar zijn werk in Oirschot. Hij werkte daar nog niet lang en fietste daarom voor de eerste keer via een onverlicht fietspad dat door een bosrijk gebied loopt in Son en Breugel. Ter hoogte van een gebouw van de scouting stond destijds een rood-wit verkeerspaaltje. De man raakte dit paaltje en kwam hard ten val. Hij liep een nekwervel- en schedelfractuur op. Kort na het ongeval maakte de man melding van dit ongeval bij de gemeente en wees op de onveilige situatie. Precies 5 jaar na het incident stelde hij de gemeente aansprakelijk voor de geleden en nog te lijden schade. Dit wees de gemeente in mei 2016 af. De man stapte vervolgens naar de rechter.

De gemeente betwist dat de man tegen het paaltje is aangereden. Er zouden kort gezegd enkele tegenstrijdigheden zitten tussen de verklaring van de man en de informatie over het ongeval uit het medisch dossier. Daarnaast stelt de gemeente dat het onaannemelijk is dat de man het paaltje niet eerder had gezien, omdat het op slechts zo’n 2 kilometer van zijn huis stond. Een ander paaltje op zijn route zag hij kennelijk wel en heeft hij ontweken.

De man weerlegt de tegenstrijdigheden en erkent het paaltje inderdaad wel eens gezien te hebben bij het wandelen, maar hij zegt niet eerder op het pad te hebben gefietst. Het andere paaltje stond bij een lantaarnpaal en was daarom duidelijk zichtbaar. De man geeft verder aan dat een paaltje op die plek niet noodzakelijk zou zijn. Hij wijst hiervoor naar een aanpassing van de verkeerssituatie in 2017 toen het paaltje is weggehaald. Daarnaast zou het paaltje niet aan de veiligheidseisen hebben voldaan, zo stelt de man. Er zou volgens hem geen reflecterende witte verf op het paaltje hebben gezeten en de witte verf die er wel op zat, was deels afgesleten. Het ging daarnaast om een smal paaltje zonder verlichting en zonder verlichting in de buurt. Ook waren er geen andere maatregelen genomen waardoor het paaltje goed zichtbaar was.

De gemeente stelt op haar beurt dat het paaltje noodzakelijk was om auto’s te weren die het pad als sluiproute wilden gebruiken en om criminele activiteiten op die plek te voorkomen. Ook zou het paaltje hebben voldaan aan de eisen. Volgens de gemeente had het paaltje een normale dikte, stond het midden op het pad en was het uitgevoerd in een wit-rode reflecterende kleur. Er was geen verlichting omdat het pad door het bos liep en fietspaden daar niet verlichting worden. Daarom had de man juist extra moeten opletten, stelt de gemeente.

De rechtbank vindt dat de man voldoende heeft gesteld en onderbouwd dat hij tegen het paaltje is gereden. Dit verklaarde hij onder meer direct na het ongeval in het ziekenhuis. De rechtbank vindt het niet aannemelijk dat de man dit verhaal zo kort na het ongeval heeft verzonnen, met blijkbaar als doel de gemeente aansprakelijk te kunnen stellen. Hij deed dit ook pas 5 jaar na het ongeval. Over de tegenstrijdigheden, wist de man volgens de rechtbank telkens een logische verklaring te geven.

De rechtbank oordeelt verder dat de gemeente onvoldoende veiligheidsmaatregelen heeft genomen om ongelukken te voorkomen. Het is algemeen bekend dat paaltjes op fietspaden tot gevaarlijke situaties kunnen leiden. Het ging in dit geval om een smal paaltje, waarbij de enige veiligheidsmaatregel de rood-witte (al dan niet reflecterende) banen waren. Het paaltje was niet verlicht en stond ook op een onverlichte locatie, waardoor het paaltje in het donker niet goed zichtbaar was. Er was ook geen inleidende ribbelmarkering, zodat fietsers ook hierdoor niet werden gewaarschuwd.

De gemeente is daarom aansprakelijk voor de schade. De hoogte van de schade zal door de rechtbank in een aparte procedure worden bepaald. In plaats daarvan kunnen de man en de gemeente ook zelf een regeling treffen over de hoogte van dit bedrag.