Volgens de man had hij zijn moeder niet vermoord, maar was er sprake van ‘levensbeëindiging op verzoek’. De vrouw zou naar zijn zeggen een einde aan haar leven hebben willen maken en zou haar zoon gevraagd hebben daarbij te helpen. Ook zouden ze hebben gesproken over de manier waarop zij uit het leven zou kunnen stappen. De rechtbank acht het aannemelijk dat er in de beleving van de man sprake was van een doodswens bij zijn moeder en dat hij op haar verzoek uitvoering heeft gegeven aan die wens. Voor ‘levensbeëindiging op verzoek’ zoals bedoeld door de wetgever, is dit echter niet voldoende. Behalve de man, was namelijk niemand op de hoogte van de doodswens van de vrouw. Daarbij komt onder meer dat de wijze waarop zij om het leven kwam, niet in overeenstemming is met de methoden die zij met haar zoon besprak. Daarom acht de rechtbank het alternatief ten laste gelegde ‘levensbeëindiging op verzoek’ niet bewezen en acht zij de man schuldig aan moord.

De officier van justitie eiste een celstraf van 8 jaar. De rechtbank komt tot een lagere straf vanwege een aantal strafmatigende omstandigheden. De man handelde vanuit zijn oprechte veronderstelling dat bij zijn moeder sprake was van een weloverwogen en duurzame wil om haar leven te beëindigen. Zij deed een dringend beroep op hem om haar daarbij te helpen. Ook beschouwt de rechtbank de man als verminderd toerekeningsvatbaar omdat een psycholoog en psychiater vaststelden dat hij een ernstige persoonlijkheidsstoornis heeft.