De rechtbank vindt dat het aanraken of betasten van de billen van de slachtoffers in deze omstandigheden moet worden beschouwd als een handeling van seksuele aard, in strijd met de sociaal-ethische norm. Mede bepalend is dat de vrouwen verklaarden dat zij hier niet van waren gediend. De verdachte wordt daarom veroordeeld voor aanranding.

De officier van justitie had nog twee soortgelijke incidenten aan de verdachte tenlastegelegd. De man verklaarde zich deze situaties niet te herinneren, in tegenstelling tot de andere drie incidenten. Daarnaast komen de signalementen die de twee slachtoffers van die incidenten opgaven niet volledig overeen met het signalement van de verdachte. Daarom is er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs om hem voor die twee delicten te veroordelen.

De rechtbank legt een lagere straf op dan de officier van justitie eiste, omdat de rechtbank de verdachte vrijspreekt van twee incidenten. Bij het bepalen van de straf houdt de rechtbank er rekening mee dat de verdachte inbreuk maakte op de lichamelijke integriteit van de slachtoffers. Ook zorgt zijn handelen voor een onveilig gevoel in de samenleving, omdat dit in het openbaar plaatsvond. Anderzijds ziet de verdachte in wat hij de slachtoffers heeft aangedaan en betuigde hij zijn spijt.
De oorsprong van het delictgedrag lijkt te liggen in de gemoedstoestand van de verdachte. Voorafgaand aan het delict kampte hij met veel persoonlijke problemen. Inmiddels is er meer stabiliteit in zijn leven en is het enige waar hij nog niet aan is toegekomen het verwerken van een burn-out. De rechtbank koppelt daarom aan de voorwaardelijke gevangenisstraf als bijzondere voorwaarde onder meer een behandeling voor zijn spanningsklachten.