De verdachte ging in december 2018 na zijn werk naar een café in zijn woonplaats en kreeg daar – samen met een vriend – woorden met een man. Toen de man naar buiten ging, renden ze achter hem aan en sloeg de verdachte hem in het gezicht. De man belde daarop zijn zoon die naar het café kwam en samen met zijn vader naar binnen ging om verhaal te halen. De vader en zoon liepen naar de vriend van de verdachte toe, die in een hoek dichtbij de toegangsdeur stond. De zoon sprak de vriend aan over het eerdere incident en op enig moment raakten zij in een worsteling. De verdachte, die aan de andere kant van het café stond, is naar de man gerend en heeft hem met het zitvlak van een barkruk hard tegen het hoofd geslagen. Het slachtoffer overleed aan zijn verwondingen.

Volgens de verdachte kan hij zich alleen nog herinneren dat hij de man met een kruk heeft geslagen. En dat hij dit uit zelfverdediging zou hebben gedaan. Zijn advocaat beriep zich daarom op een vorm van noodweer. Volgens hem was de verdachte bang dat de man verhaal kwam halen voor het incident buiten en dat de man hem zou slaan met een ijzeren staaf die hij bij zich had. De verdachte raakte volgens zijn raadsman in paniek en heeft daardoor de fatale klap uitgedeeld.
De rechtbank verwerpt dit verweer. Het dossier bevat geen enkele aanwijzing om te kunnen aannemen dat de verdachte werd aangevallen of spoedig zou worden aangevallen. De man droeg inderdaad een staaf bij zich, maar die was van plastic. Bovendien verklaarde geen enkele getuige dat de man deze staaf omhooghield of er op een andere manier mee dreigde. Ook zag niemand dat de man richting de verdachte is gelopen. Het was juist de verdachte die van achter uit het café naar de man toerende en hem met een barkruk sloeg.

De verdachte maakte zich schuldig aan een brute en onomkeerbare daad waarmee hij het slachtoffers leven ontnam. Hij bracht hiermee de familieleden van het slachtoffer enorm en onherstelbaar leed toe. Ook op de cafébezoekers, vrienden van de verdachte en de personeelsleden van het café maakte de dood van het slachtoffer diepe indruk. Zij waren ongewild getuige van het fatale geweld.

Voor doodslag geldt als referentiekader een celstraf van tussen de 8 en 10 jaar. De rechtbank gaat in dit geval uit van de ondergrens van dit kader. De verdachte belde namelijk zelf het alarmnummer en vertelde aan de politie dat hij iemand met een kruk had geslagen om zichzelf te verdedigen. Ook daarna verleende hij telkens zijn medewerking aan het onderzoek. Daarnaast kwam de verdachte niet eerder in aanraking met politie en justitie en staat hij te boek als een persoon die niet eerder voor ellende zorgde in het dagelijks leven of het uitgaansleven. De rechtbank beschouwt de kans op herhaling dan ook als bijzonder klein en ziet het delict als een eenmalig vergrijp met verstrekkende gevolgen. Die gevolgen zal de verdachte zijn verdere leven moeten dragen.
Naast een celstraf van 8 jaar moet de verdachte de nabestaanden een schadevergoeding betalen van in totaal ruim 5.000 euro voor onder meer de uitvaart.