Het is kwart voor elf  ‘s avonds in Breda. Jantien* wandelt met haar hondje in haar armen op de Westerparklaan. Ze zet de oude jack russell van tijd tot tijd even neer. Niet om zijn poten te strekken, want dat kan de 14-jarige jack russell niet meer. ‘Ik houd hem dan vast. Hij kan niet staan. Wandelen zit er niet meer in’, zegt Jantien (51) tegen kantonrechter Huib de Ruijter. Dat zien de hondenwachters op dat late tijdstip heel anders. Zij zien een loslopende hond. Aanlijnen! Dat doet Jantien* onmiddellijk, maar ze is er 2 jaar later nog overstuur van.

Jantien moet de jack russell niet alleen onmiddellijk aanlijnen, ze krijgt ook een boete van 95 euro. En vandaag zit ze coronaproof in de rechtbank, want om nou zo veel geld te moeten betalen als er op die 9e juli 2019 zo weinig begrip en zoveel intimidatie aan te pas is gekomen? Jantien: ‘Mijn hondje kan al jaren niet meer lopen. Ik heb zijn dossier van de Utrechtse dierenkliniek meegenomen. Hij zit de hele dag thuis in zijn mand. Ik geef hem massages en smeer hem in. Hij valt om als hij gaat lopen.’ ‘Uw hond zal niet zo lang meer leven?’, vraagt de rechter voorzichtig. Jantien hoopt dat hij nog lang leeft. ‘Hij is nog steeds heel erg blij als ik hem naar buiten draag.’

De Bredase hondenwachters zijn op die dinsdagavond minder blij als ze de jack russell langs de Westerparklaan zien. Jantien: ‘Ik liep langs het fietspad en toen werd ik opeens klemgereden door een bus. Ik schrok enorm. Ik kon nauwelijks op mijn benen staan van de schrik. Er sprongen heel agressieve mensen uit die bus. Ze vroegen of ik alleen woonde. Ik heb ze meteen mijn naam en adres gegeven. Ik kon op het kastje in de bus zien dat ze al mijn gegevens hadden. Ze wilden toch mijn ID zien met mijn sofinummer erop. Ik huilde. Het was elf uur ‘s avonds. Angstaanjagende mensen, die wisten dat ik alleen woon, stonden om mij heen en wilden mij in het busje stoppen. Ik ben met mijn hond in mijn armen naar huis gelopen. Ik kwam pas om 12 uur ‘s nachts thuis. Ik was bang dat ze mij volgden. Voor de deur stonden 2 mannen in uniform. Toen ik een brief vond met mijn sofinummer erop werd ik pas met rust gelaten.’ ‘En hoe is het nu met u?’, vraagt rechter De Ruijter. ‘Ik kan er nog om huilen’, antwoordt Jantien.

‘Ook dit verzet van mevrouw is niet naar de verbalisanten gegaan’, zegt de ontstemde kantonrechter tegen officier van justitie Tisha Keller. ‘Nu heeft het geen zin meer, het is 2 jaar geleden, maar ik lees dit vaker. Die kerels gaan kennelijk toch op een imponerende manier, op zijn minst, te werk. Ze springen bij wijze van spreken op mensen af. Iedereen zegt hetzelfde over die hondenwachters. Ze gaan nooit een discussie aan en willen niets weten. Daar moet echt aandacht voor komen.’ De officier van justitie zal ervoor zorgen. ‘Ik weet genoeg’, concludeert rechter De Ruijter.

De jack russell was niet aangelijnd, en dat had wel gemoeten, zegt officier van justitie Keller. ‘Mevrouw zegt dat ze haar oude en zieke hondje even had neergezet. Het is al wat langer geleden en mevrouw zegt dat ze nog steeds last heeft van de confrontatie. Daarom vraag ik u artikel 9A op te leggen. Mevrouw kan schuldig worden verklaard zonder haar een straf op te leggen.’ ‘Dan doen we het op die manier’, besluit de kantonrechter.

‘Toen heb ik het op straat gedaan’

Henk* komt ‘s avonds met de trein terug uit Eindhoven. Hij moet plassen, maar waar doe je dat? ‘In het toilet van de trein’, oppert kantonrechter Huib de Ruijter. ‘Maar die waren op slot. Ik heb er een paar geprobeerd, maar ik kon ze niet allemaal proberen want dan was ik in Etten-Leur gekomen, en ik moest hier in Breda zijn. Toen heb ik het op straat gedaan’, zegt Henk (58), die daarvoor van een boa een boete krijgt van 95 euro. En dat vindt Henk onterecht.

De rechter woont al 45 jaar in Breda. De kennis van de stad komt bij (kanton)zaken die zich in de stad afspelen tijdens zo’n ochtendzitting goed van pas. Je hoeft geen loopje met hem te nemen. Rechter De Ruijter: ‘Ik denk dat u het stationsgebouw aan de noordkant verlaat, dus aan de andere kant van het centrum. Ik neem aan dat u de buurt kent. U woont redelijk dicht in de buurt. U kwam het station uit, en toen?’ Henk: ‘Aan de overkant is een pizzatentje. Ik dacht: daar ga ik naartoe om te plassen, maar ik haalde het niet. Het was echt zo.’ De rechter: ‘Tegenover de stationsingang is de fietsenstelling. Daar in de buurt is een graslandje met een paar bomen. Doe het dan daar.’ ‘Daar mag het toch ook niet?’, reageert Henk.

Nee, maar wat Henk nu deed was ‘te gek voor woorden’, aldus rechter De Ruijter, die voorleest uit het verslag van de boa. ‘Ik zag dat de verdachte de stationshal uitliep. Ik zag dat hij aan zijn gulp zat en ik zag dat er vloeistof vanaf zijn kruis op de grond kwam. Hij liet een heel spoor achter.’ Henk: ‘Dat was niet prettig voor mij, maar het kon gewoon niet anders.’ ‘U wist toch dat dit niet mag? Waarom hebt u niet gewoon die boete betaald?’, vraagt de rechter. ‘Omdat er geen toiletten in de buurt zijn. Het was onmogelijk om te plassen.’ Onmogelijk of niet, je laat geen urinespoor achter, vindt officier van justitie Tisha Keller. ‘Het is erg smerig.’ Maar ze is coulant, ‘omdat het 2 jaar geleden gebeurde.’ Ze vraagt de rechter om Henk een geheel voorwaardelijke geldboete van 95 euro te geven, met een proeftijd van 1 jaar. Aldus geschiedt.

* Dit zijn niet hun echte namen.

Lees hier meer 'Op de Rol'-verhalen.