De betrokkene in deze zaak beschikte over een op kosten van de gemeente aangepaste auto en ontving een financiële tegemoetkoming voor het gebruik ervan. Deze tegemoetkoming berustte op de oude Wmo. De gemeente heeft die tegemoetkoming op basis van de nieuwe wet beëindigd. Betrokkene heeft daarna opnieuw een aanvraag ingediend voor een vervoerskostenvergoeding. Deze werd geweigerd. Volgens de gemeente kent de Wmo 2015 slechts de mogelijkheid van een maatwerkvoorziening in natura en - in plaats daarvan - een persoonsgebonden budget en niet de mogelijkheid van een maatwerkvoorziening in de vorm van een financiële tegemoetkoming.

Betrokkene was eerder al door de rechtbank in het gelijk gesteld. In hoger beroep oordeelt de Centrale Raad van Beroep eveneens – maar op andere gronden dan de rechtbank - dat de gemeente de vervoerskosten niet had mogen beëindigen en de nieuwe aanvraag niet had mogen weigeren. De Centrale Raad van Beroep herroept die besluiten van de gemeente.

De Centrale Raad van Beroep heeft geoordeeld dat artikel 2.3.5 van de Wmo 2015 recht geeft op een maatwerkvoorziening. De definitie van maatwerkvoorziening in artikel 1.1.1 van de Wmo 2015 - diensten, hulpmiddelen, woningaanpassingen en andere maatregelen – is ruim genoeg is om ook een financiële tegemoetkoming te kunnen omvatten.

Anders dan de rechtbank heeft geoordeeld wordt de grondslag voor zo’n financiële tegemoetkoming niet gevonden in artikel 2.1.7 van de Wmo 2015. Dit artikel bepaalt namelijk dat de gemeenteraden bevoegd zijn om bij verordening te bepalen dat een financiële tegemoetkoming wordt verleend aan personen met een beperking of chronische psychische of psychosociale problemen die in verband daarmee aannemelijke meerkosten hebben. Dit artikel geeft gemeenten daarmee ook de ruimte om af te zien van invoering van een financiële tegemoetkoming voor aanmerkelijke meerkosten. De in artikel 2.1.7 bedoelde tegemoetkoming is – anders dan de rechtbank heeft aangenomen - niet bestemd om de in artikel 2.3.5, derde lid, van de Wmo 2015 genoemde beperkingen van een persoon in de zelfredzaamheid en participatie te compenseren.

Een op artikel 2.3.5, derde lid, van de Wmo 2015 gebaseerde financiële tegemoetkoming moet een passende bijdrage leveren aan de zelfredzaamheid en participatie van de aanvrager. Een forfaitaire financiële tegemoetkoming die zo ver afstaat van de werkelijke kosten van de compenserende maatregel dat deze geen passende bijdrage meer levert aan het verminderen of wegnemen van de gevolgen van de beperkingen kan niet gelden als maatwerkvoorziening in de zin van artikel 2.3.5, derde lid, van de Wmo 2015.

De Centrale Raad van Beroep maakt met deze uitspraak duidelijk dat financiële tegemoetkomingen onder de Wmo 2015 toelaatbaar zijn. Gemeenten kunnen financiële tegemoetkomingen voor bijvoorbeeld verhuiskosten en vervoer van inwoners met beperkingen voortzetten.

De Centrale Raad van Beroep is de hoogste rechter op het gebied van het sociale bestuursrecht, het ambtenarenrecht en delen van het pensioenrecht.

Dit is een nieuwsbericht op basis van de genoemde uitspraak van de Centrale Raad van Beroep. Bij verschil tussen dit nieuwsbericht en de volledige uitspraak is laatstgenoemde beslissend.