De stichting wil met behulp van het CABR de identiteit van nog levende kampbewaarders achterhalen, zodat zij alsnog kunnen worden opgespoord en berecht. De algemeen rijksarchivaris van het Nationaal Archief weigerde de stichting echter toegang tot het CABR, onder meer omdat het een schending van de privacy van de vermeende kampbeulen op zou leveren. Ook zou de stichting niet voldoen aan de voorwaarden om toegang tot het archief te krijgen. De stichting ging tegen de weigering in beroep. Volgens haar zou het archief op basis van verschillende internationale verdragen onderzoek naar de vermeende kampbeulen wel degelijk mogelijk moeten maken.

De bestuursrechter oordeelt dat het besluit van de rijksarchivaris om de stichting toegang te weigeren, gebrekkig is. De wet stelt namelijk dat het recht op bescherming van persoonsgegevens moet wijken wanneer er sprake is van een volkenrechtelijke verplichting. De rijksarchivaris had moeten onderzoeken of daar in dit geval sprake van is, mogelijk met hulp van andere gespecialiseerde overheidsinstanties.

Daarnaast kunnen ook vermeende voormalige kampbeulen zich beroepen op privacy. Maar de archivaris had met zijn beroep op de privacy van de vermeende beulen ook moeten nagaan of deze personen zelf ook daadwerkelijk van dit recht gebruik zouden willen maken. Daar komt nog bij dat het recht op privacy niet absoluut is.

De rijksarchivaris had op deze punten in moeten gaan toen hij de stichting de toegang weigerde. Daarom moet hij het verzoek om het archief te mogen raadplegen, opnieuw in behandeling nemen.

Voor meer informatie, bel de afdeling Voorlichting & Communicatie van de rechtbank Amsterdam, telefoonnummer: 088-3611440, of stuur een e-mail.