Na een incident op 29 november 2022 vindt de schoolleiding dat Sabrina de volgende dag maar thuis moet blijven. Ze gaat toch. Ze heeft een toets,  waarvoor ze heeft geleerd. Maar wat niet mag, mag niet en de school houdt Sabrina vast in een lokaal. ‘Totdat er een oplossing is gevonden.’ Sabrina belt haar ouders: ze wordt vastgehouden op school! De verbinding wordt verbroken; ze moet haar telefoon inleveren. Wat gebeurt er met ons kind? Ouders over hun toeren.

Vader en moeder rijden naar school, waar ze bij de deur door schoolpersoneel worden tegengehouden. De confrontatie loopt helemaal uit de hand. Er wordt gescholden en gedreigd, er wordt geduwd en getrokken. Ambar laat zich daarbij niet onbetuigd. Ze roept volgens het Openbaar Ministerie dreigend: ‘Wacht maar, ik pak jullie wel. Wil je op je bek geslagen worden? Mijn man gaat je tanden uit je bek slaan.’ Niet alleen dat, als het tweetal met veel misbaar en tumult de school is binnengedrongen, pakt Ambar volgens het OM twee docenten vast en duwt hen alle kanten op. Leerlingen staan erbij en kijken ernaar, telefoons snorren. De politie komt naar school, maar dan zijn de ouders al met hun dochter vertrokken. Sabrina moet van school. Iedereen opgelucht.  

‘Openlijk geweld en bedreiging, wat wilt u daarop zeggen?’, vraagt de Haagse politierechter Vincent de Haan aan Ambar. (Haar echtgenoot was vandaag ook aan de beurt, maar hij zit te veel in de psychische kreukels.) ‘Dat is niet waar. Ik heb niemand bedreigd en ik heb geen geweld gebruikt’, reageert Ambar. ‘Op de videobeelden ziet u dat ik mijn ex-man juist wegtrek. We kwamen daar niet om geweld te gebruiken, we kwamen naar school om onze dochter weg te halen. Geef mij mijn dochter, dan is er niets aan de hand. Waarom provoceren jullie ons? Dat is niet nodig, het kan anders worden opgelost. Dát heb ik gezegd.’

‘De school zei: u moet hier niet komen. Ze houden de deur dicht. Dat mag een school doen. Maar u gaat niet weg, u dringt naar binnen’, weet politierechter De Haan. Het is niet fraai wat er buiten en binnen school is gebeurd, ‘maar de veiligheid van mijn dochter is nummer 1’, zegt Ambar. De politierechter zou moeten begrijpen dat een moeder door roeien en ruiten gaat als ze het gevoel heeft dat haar dochter in gevaar is. Ambar: ‘Een meisje van 16 moet zich veilig kunnen voelen op school en beschermd worden door de schoolleiding, maar dat gebeurde niet. Ze werd geslagen en gediscrimineerd. Het is onterend. En zij wordt bestraft, de daders niet. De school liegt stelselmatig. Ik ben geboren en getogen in Den Haag, maar wat haar hier overkwam, heb ik nooit meegemaakt. Er werd niets over mijn huidskleur gezegd. Was ze maar nooit naar die school gegaan. Gelukkig is ze nu weer in rustig vaarwater, maar wat krijg je? Iedereen weet daar: die bruinen schoppen weer herrie.’

Waar we ook komen, overal hangen camera’s, ook op de (oude) school van Sabrina. De politierechter zet de beelden op de videoschermen in de rechtszaal. Het is duidelijk dat Ambars eega het ‘zware’ werk doet. Hij duwt de schoolmedewerkers opzij en werkt zich als eerste naar binnen. De docenten komen er niet zonder kleerscheuren vanaf. Ambars rol is niet klip en klaar. Ze staat met haar man voor de deur, ze is driftig en lijkt van alles te roepen. Maar wat? De beelden zijn zonder geluid. Een docente doet wel aangifte tegen haar wegens mishandeling, maar past die later aan. ‘Ik hoor hier niet te zitten’, zegt Ambar. ‘Ik heb niemand bedreigd, ik heb niemand opgehitst, ik heb niemand iets aangedaan. Ik heb mediation voorgesteld aan de school, maar dat wilden ze niet.’

 Volgens officier van justitie Wim Noort blijkt uit de video-opnames en de aangiften en getuigenverklaringen dat Ambar niet alleen de twee docenten heeft bedreigd met zware mishandeling, maar ook dat ze openlijk geweld heeft gebruikt. De officier van justitie: ‘Mevrouw zei: “Ik kom mijn dochter halen en niemand houdt mij tegen.” Ze zegt dat ze escalatie wilde voorkomen, maar voor de ingang van de school hitste ze haar man op en bedreigde ze de schoolmedewerkers, met woorden als: “Je gaat bloeden en je gaat klappen krijgen.” De docenten konden de redelijke vrees hebben dat dat ook zou gebeuren.’ Op de videobeelden is alleen te zien dat haar ex de docenten te lijf gaat, maar dat betekent volgens de officier niet dat Ambar vrijuit gaat. ‘Het geweld is voor iedereen zichtbaar en in vereniging gepleegd. Mevrouw had er een wezenlijk aandeel in door te schreeuwen en door haar man op te hitsen.’ 

Ambar ging met haar geschreeuw en bedreigingen alle perken te buiten, vindt officier Noort. ‘Leerlingen zagen het gebeuren, docenten liepen letsel op, 1 docent heeft nog steeds psychologische hulp omdat hij er niet over uit kan dat hij zijn collega niet heeft kunnen beschermen, en de veiligheidsmaatregelen op school zijn verscherpt.’ Ambar verdient wat hem betreft voor haar misdragingen een taakstraf van 120 uur, waarvan 40 uur voorwaardelijk. Geheel ten onrechte, vindt raadsman John Grift. Ambar behoort juist op alle punten te worden vrijgesproken. Ze heeft niemand bedreigd en ook geen geweld gebruikt. De raadsman: ‘Mijn cliënte wordt verweten dat ze tegen een schoolmedewerker zou hebben gezegd: ‘Wil je op je bek geslagen worden? Mijn man gaat je tanden uit je bek slaan.’ Slechts één aangever zegt dat, en daar blijft het bij, er is geen enkel ander bewijsmiddel.’

Ook de beschuldiging dat Ambar zich schuldig zou hebben gemaakt aan openlijke geweldpleging, klopt volgens raadsman Grift niet. ‘Uit de videobeelden blijkt dat mijn cliënte niemand heeft geduwd, weggetrokken of vastgehouden. Heeft ze dan op een andere manier bijgedragen aan het geweld? Heeft ze dreigende woorden geuit of ophitsend gedrag vertoond? Ik zie het niet. Ze houdt afstand als er wordt geduwd en getrokken en ze gaat het gesprek aan met docent. Daarmee lever je geen bijdrage aan het geweld.’ Als de politierechter tóch vindt dat Ambar openlijk geweld heeft gepleegd, of daaraan heeft bijgedragen, dan zou hij zich moeten bedenken dat Ambar dat deed uit ‘putatieve overmacht in een noodsituatie’. Dat wil zeggen: je overtreedt de wet omdat je ten onrechte denkt dat de nood aan de man is. Raadsman Grift: ‘Mijn cliënte had de plicht om haar dochter te helpen, van wie ze dacht dat ze in nood was, én de plicht om buiten school te blijven. Onder die omstandigheden kon van haar niet worden verlangd dat ze haar dochter in nood zou laten verkeren en niet het nodige zou doen om bij haar te komen. Daar zijn natuurlijk grenzen aan, maar die heeft ze niet overtreden. Ze heeft niet geslagen of geschopt.’  

Politierechter De Haan is het eens met haar advocaat dat Ambar vrijspraak verdient op het punt van de verbale bedreiging (‘uit de beelden kan ik onvoldoende opmaken’), maar over het openlijke geweld denkt hij anders. De politierechter: ‘Er zijn aangiften, er is een getuige, er zijn videobeelden. Ik wil best geloven dat u boos was op de school, en als uw dochter werd gediscrimineerd dan is dat vreselijk, maar als de school zegt dat u niet naar binnen mag, dan mag u niet naar binnen. De school is de baas, net zoals u thuis de baas bent. Ik zie dat het fysieke geweld van uw man komt, maar ik zie ook dat u geen afstand neemt. U werkt met uw bewoordingen en door uw lichaamstaal mee aan het geweld.’ Dat Ambar als dodelijk bezorgde moeder niet anders kon, wil er bij politierechter De Haan niet in. Niets wees volgens hem op acuut gevaar voor haar dochter. ‘Wat u deed kan niet door de beugel’, concludeert de Haagse politierechter. ‘Docenten en leerlingen dienen op school veilig te zijn. U hebt zich te veel laten leiden door uw emoties.’ Hij geeft Ambar een taakstraf van 50 uur.

* Dit zijn niet hun echte namen. 

Lees hier meer Op de rol-verhalen.