Op 22 maart 2023 bracht de man zijn ex-vriendin om het leven door haar hals dicht te knijpen. De man liet vervolgens haar lichaam in de nacht van 22 op 23 maart 2023 in Wenum Wiesel achter in de berm. De man stuurde berichten naar de telefoon van de overleden vrouw en haar naar familie om de schijn op te houden dat zij nog leefde en dat hij niets met haar dood te maken had. In de ochtend van 23 maart werd de vrouw gevonden. Omdat de politie de vrouw niet kon identificeren, publiceerden ze een foto van haar gezicht. Vervolgens meldde familie van de vrouw zich bij de politie. De politie verhoorde de man eerst als getuige, maar hield de man enkele dagen later aan als verdachte. De man verklaarde na enkele maanden dat hij de keel van de vrouw had dichtgedrukt. De rechtbank vindt op basis van onder andere deze bekentenis bewezen dat de man het slachtoffer opzettelijk van het leven heeft beroofd. Volgens de rechtbank maakte hij zich ook schuldig aan het wegvoeren van het lijk met het oogmerk om het feit en de oorzaak van de dood te verhullen.

Op basis van het dossier kan de rechtbank niet vaststellen wanneer de man het besluit nam om de vrouw om het leven te brengen. Ook kan ze niet vaststellen dat de man een vooropgezet plan had om de vrouw te doden. Volgens de rechtbank is niet uit te sluiten dat besluit om de vrouw te doden en de uitvoering hiervan een kort tijdbestek tot stand zijn gekomen. De rechtbank spreekt de man daarom vrij van moord. De rechtbank oordeelt dat de man wel schuldig is aan doodslag. 

Doodslag is 1 van de ernstigste misdrijven in de samenleving, omdat inbreuk wordt gemaakt op het recht op leven. In hun slachtofferverklaring brachten de ouders, de zussen en de zwager van het slachtoffer naar voren hoeveel pijn en verdriet zij hebben. Zij missen niet alleen hun dochter en (schoon)zus, maar zien nog vaak de beelden van de politiefoto van het slachtoffer voor zich.

De rechtbank houdt in strafverzwarende zin rekening met de schade die de man heeft veroorzaakt bij de familie van de vrouw. De berekenende wijze waarop hij zijn betrokkenheid bij de dood van de vrouw probeerde te verhullen en de respectloze wijze waarop hij met haar lichaam omging. Dit alles rekent de rechtbank de man zwaar aan.

Deskundigen van het Pieter Baan Centrum constateerden bij de man een chronische persoonlijkheidsstoornis, met narcistische en antisociale kenmerken. Deze stoornis was volgens deskundigen aanwezig op het moment dat hij zijn ex-vriendin doodde. De man leed zowel voorafgaand als tijdens het doden van zijn ex-vriendin aan de stoornis. Mede omdat de man weigerde mee te werken aan psychologisch en psychiatrisch onderzoek door deskundigen konden zij geen uitspraak doen in hoeverre de doodslag aan de man toegerekend kan worden. Volgens de rechtbank kan de doodslag niet los worden gezien van de chronische stoornis bij de man die gevolgen heeft voor zijn vermogen tot agressieregulatie. De rechtbank vindt het aannemelijk dat de stoornis invloed heeft gehad op het toepassen van dodelijk geweld. Daarom vindt de rechtbank dat de man enigszins verminderd toerekenbaar is.

De rechtbank legt een gevangenisstraf van 10 jaar op aan de man. Deze straf is lager dan de eis van de officier van justitie, omdat volgens de rechtbank moord niet bewezen is. Daarnaast houdt ze rekening met de enigszins verminderde toerekeningsvatbaarheid van de man. Kijkend naar de ernst van de stoornis van de man, de ernst van het misdrijf en het feit dat de man eerder is veroordeeld voor geweldsfeiten vindt de rechtbank het opleggen van de tbs-maatregel met dwangverpleging noodzakelijk. Het opleggen van die maatregel is volgens de rechtbank in het belang van de veiligheid van anderen dan wel de algemene veiligheid van personen. 

Tot slot moet de man moet een schadevergoeding betalen aan de ouders, de zussen en de zwager van de vrouw. Het gaat hier om een totaalbedrag van ruim 108 duizend euro.