Wim lucht vanaf 20 januari van dit jaar zijn hart in de Telegramgroep ‘Klokkenluiders voor vrijheid.’ Minister Kaag is ‘een vies smerig walchelijk wijf. Vieren delen heel langzaam.’ Medewerkers van de GGD moeten ‘op de brandstapel.’ ‘Branden zullen ze.’ Over een Brabantse burgemeester: ‘Met die ketting om zijn nek, ophangen aan zijn voordeur.’ Over premier Rutte: ‘Opruimen dat stuk vergif’, en: ‘Wanneer is steniging op binnenhof.’ De politie moet het ook ontgelden: ‘Politie overal tegen de muur zetten.’

Diezelfde politie staat op 14 februari van dit jaar in alle vroegte bij Wim voor de deur. ‘Waarom konden ze niet bellen met de vraag of ik naar het politiebureau wilde komen? Ze belden om 6 uur aan. Dat heeft mij gebroken. Ik heb jaren nachtmerries gehad waarin ik 2 mensen vermoord. Ik dacht dat ze mij daarvoor kwamen halen’, zegt hij tegen politierechter Tegelaar. Wim wilde graag in het Arnhemse gerechtsgebouw zijn verhaal vertellen, maar of dat zou lukken? ‘Ik heb pijnstillers genomen, maar het kan zo weer misgaan’, vertelt hij de rechter.

Ja, hij heeft dat allemaal wel zo’n beetje gezegd, vertelt Wim. ‘Hoewel ik mij niet alles herinner. Ik dacht dat ik in een besloten groep zat.’ Waarom hij op ‘Klokkenluiders voor vrijheid’ was beland? Wim: ‘Ik zocht lotgenoten, mensen die ook niet zijn gevaccineerd. Mijn probleem is dat ik niet tegen onrecht kan en dat ik altijd een mening heb.’ De politierechter reageert: ‘Ik kan mij op zich nog voorstellen dat gelijkgestemden elkaar op het internet opzoeken. We hebben ook vrijheid van meningsuiting. Maar u reageerde op nieuwsberichten in termen van afschieten, stenigen, platbranden, vierendelen. Waarom deed u dat?’ Wim: ‘Ik werd gaandeweg meegesleurd. In een groep met kornuiten ben je niet zo correct. Ik werd agressief en opgefokt. Ik was heel kwaad en ik heb in mijn emotie en uit onmacht stomme dingen gezegd.’

‘Hebt u zich afgevraagd wat die teksten betekenen voor de mensen om wie het gaat?’, vraagt politierechter Tegelaar. ‘Dat ze lezen dat ze moeten worden afgeschoten?’ Nee, dat heeft Wim zich nooit afgevraagd. ‘En hebt u zich nooit afgevraagd of er in de ‘Klokkenluiders voor vrijheid’ weleens mensen konden zitten die, meegesleept door uw woorden, een stap verder zouden gaan?’ Wim: ‘Nee, daar heb ik niet bij stilgestaan. Als iemand een minister wil vermoorden dan gebeurt dat toch wel.’ Wim vindt ook niet dat hij met zijn tirades heeft opgeroepen tot geweld. Daarvoor staat hij hier vandaag wel terecht: voor opruiing. Voor het oproepen tot gewelddadig optreden, onder meer tegen het openbaar gezag. ‘Wat bedoelde u dan toen u schreef dat Rutte moest worden opgeruimd?’, vraagt de politierechter. ‘Dat-ie weg moest wezen’, antwoordt Wim. De rechter: ‘Zouden mensen dat kunnen opvatten als van het leven beroven?’ Wim: ‘Dat zou kunnen, zo heb ik er niet over nagedacht.’

Wim vindt dat hij genoeg is gestraft voor zijn woorden op Telegram. ‘De straf die ik voor dit akkefietje heb gekregen is pittig. Ik slaap slecht, ik heb nachtmerries. Ik heb geen leuk leven meer. Vroeger, toen ik nog werkte, kon ik alle ellende die ik heb meegemaakt wegstoppen. Dat kan nu niet meer. Ik heb hulp gezocht, maar ik word voortdurend afgewezen. Mijn problemen zijn te complex, zeggen ze. Soms weet ik het gewoon niet meer.’ Wim begint te huilen, en dat gaat nog lang door. Ook als officier van justitie Mantingh nog iets wil weten. ‘Als u schrijft: “Afschieten mijn god wat is dat stuk stront gevaarlijk”, bedoelt u dan Mark Rutte? ‘Dat denk ik wel’, reageert Wim. ‘Het was niet mijn bedoeling om mensen dood te maken, maar als hij zou overlijden, dan rouw ik daar niet om. Daar ben ik heel eerlijk in.’

De officier van justitie is niet onder de indruk van Wims tranen. ‘U zegt dat uw emmer overliep, maar dat is geen excuus voor wat u hebt gedaan. U hebt alleen aan uzelf gedacht en geen moment aan anderen.’ De bewoordingen die Wim op Telegram gebruikte zijn, zeker in combinatie met de (corona)context, stuk voor stuk opruiend. ‘Of de verdachte dat nu deed in het openbaar of in een groep met 9.000 deelnemers, dat maakt niet uit.’ Wim heeft met zijn uithalen bewust de kans aanvaard dat anderen geweld zouden gebruiken, vindt officier Mantingh. ‘En dat is echt iets anders dan een akkefietje. Een forse straf vind ik passend. Ik eis een gevangenisstraf van 4 weken, waarvan 2 weken voorwaardelijk, met een proeftijd van 3 jaar.’

‘Daar schrik ik van’, reageert Wims raadsman. ‘Mijn cliënt heeft geen frisse teksten op Telegram geplaatst, maar niet alle teksten waren opruiend. Het is geen opruiing om te schrijven dat je ‘niet kunt wachten om hem op te jagen’. Dat het ‘tijd is voor een staatsgreep’, is ook geen opruiing. Er is ook zoiets als een fluwelen revolutie.’ Wim heeft hoe dan ook nooit gewild dat mensen werk zouden maken van zijn woorden, zegt advocaat Roethof. ‘Telegram was een uitlaatklep. Hij verdween alleen in een dark rabbithole.’ Als de politierechter vindt dat Wim een straf verdient, dan zou hij moeten denken aan een voorwaardelijke celstraf of een taakstraf. En Wim? Die zegt in zijn laatste woord: ‘Als ik jong en gezond was geweest, dan had ik gedacht: 2 weken zitten en dan ben ik er vanaf, maar nu trek ik dat niet.’

Lees hier meer 'Op de Rol'-verhalen.