De belastingplichtige is de netbeheerder van elektriciteitsleidingen in de gemeente die de belasting heeft geheven. De netbeheerder werd aangeslagen voor precariobelasting als eigenaar van elektriciteitsleidingen. Deze leidingen bevinden zich in het grondgebied van de betreffende gemeente.  De betrokken gemeente heft per strekkende meter belasting – precario – op deze kabels en leidingen. De netbeheerder is het hiermee niet eens en beroept zich op overeenkomsten die in de jaren ‘20 en ’80 waren gesloten met gemeenten die na herindeling zijn opgegaan in de betrokken gemeente. Tot de gemeente behoren echter ook gemeenten waarmee geen overeenkomsten bestonden. Op grond van de Verordening van de gemeente kan er niet geheven worden als voorwerpen op grond van een overeenkomst moeten worden gedoogd.
 
De rechtbank is tot de conclusie gekomen dat de netbeheerder rechten kan ontlenen aan de overeenkomsten, maar alleen voor het deel van het grondgebied van de gemeente waarop de overeenkomsten betrekking hebben. Dit betekent dat voor het houden van leidingen over een deel van de gemeentegrond wel, en voor het houden van leidingen over een ander deel van de gemeentegrond geen precariobelasting verschuldigd is. De gehanteerde tarieven acht de rechtbank niet onevenredig hoog of willekeurig.

Onder de naam precariobelasting of precariorechten kan door een Nederlandse gemeente belasting worden geheven ter zake van het hebben van voorwerpen onder, op of boven voor de openbare dienst bestemde gemeentegrond/provinciegrond (artikel 228 Gemeentewet/artikel 222c Provinciewet). Hierbij moet worden gedacht aan een winkeluitstalling en allerlei andere voorwerpen die op straat te vinden zijn. Ook het terras van een café valt er onder. Minder bekend is dat ook voor erkers, luifels en uithangborden en andere uitbouwsels van bedrijfspanden de belasting is verschuldigd. Voor wat betreft voorwerpen onder voor de openbare dienst bestemde gemeentegrond kan worden gedacht aan pijpleidingen, elektriciteitskabels, buizen en funderingen.