Vanaf 1 september 2017 is het voor hondengeleiders niet meer toegestaan om voor het vervoer van de hond een dienstauto mee naar huis te nemen. Volgens de twee hondengeleiders die naar de rechter stapten kan de korpschef de medewerkers niet verplichten om een privéauto te gebruiken. De hondengeleiders hebben ook buiten werktijd de zorgplicht over de hond. Ook is er volgens hen geen sprake van woon-werkverkeer: de dienstauto moet worden gezien als arbeidsplaats omdat zo nodig met de hond in het kader van het werk geweld kan worden toegepast.

Volgens de korpschef worden de hondengeleiders voldoende tegemoetgekomen. De ‘Regeling voorzieningen hondengeleiders politie’ bepaalt dat een diensthondengeleider in aanmerking komt voor een hogere reiskostenvergoeding. Daarnaast kunnen de hondengeleiders ten behoeve van hun privéauto een kooi of een aanhanger voor hun hond krijgen. Bovendien was er een ruime overgangsperiode. Hij wijst er ook op dat, als de hondengeleiders hun privéauto niet willen gebruiken, zij hun functie in een ander werkterrein kunnen uitoefenen.

De rechtbank oordeelt dat de korpschef in zijn recht stond om de hondengeleiders te verbieden de dienstauto mee naar huis te nemen. De tijd van het vervoeren van een diensthond tussen de woning van de agent en de plaats van het werk wordt door de rechter niet aangemerkt als diensttijd. De hondengeleiders zijn dan weliswaar verantwoordelijk voor de zorg voor hun hond, maar ze zijn dan nog niet aan het werk. De geboden overgangsperiode was ruim genoeg en de faciliteiten voor het vervoer van de hond, in de vorm van een kooi of een aanhanger, zijn toereikend. In dit geval stond de korpschef in zijn recht om het gebruik van de dienstauto te reguleren en er is dus geen sprake van het schenden van artikel 1 van het Eerste Protocol van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens.