Marcel en José gingen in 2021 uit elkaar en bakkeleien sinds eind vorig jaar over Max*, een inmiddels 7 jaar oude witte herder, die ze kochten toen hij nog klein was. ‘Ze kochten’ – daar begint het al, want Marcel zegt de witte herder van zijn geld gekocht te hebben als bedrijfshond. José vindt dat zij net zo goed eigenaar van Max is. Ze hebben hem samen gekocht! In de maanden na hun breuk pendelt Max nog op en neer tussen Marcel en José, maar eind 2022 geeft Marcel de hond niet meer af. Als Marcel rond oud en nieuw in Spanje bivakkeert, neemt José Max mee naar haar huis.

Marcel, terug uit Spanje, daagt José voor de rechter. Max is van hem en van hem alleen. Alleen: de voorzieningenrechter denkt daar anders over en veroordeelt José niet om Max terug te geven. Marcel kan namelijk niet aantonen dat hij de enige eigenaar van de witte herder is. Marcel en José moeten er toch echt samen uitkomen. Dat lukt niet. In de nacht van 4 op 5 maart haalt Marcel Max weg bij José. Nu is het José die naar de rechter stapt: er moet en zal een omgangsregeling voor de witte herder komen. En de rechter moet daarvoor zorgen.

‘We gaan het dus weer over uw hond hebben, aan wie u allebei zo gehecht bent’, zegt de Utrechtse voorzieningenrechter Pauline Elkhuizen. ‘Ik heb begrepen dat mevrouw een afspraak wil maken om gezamenlijk voor de hond te zorgen. Om de 2 weken, is het voorstel.’ Marcel heeft zijn twijfels. ‘Ze mag de hond best af en toe hebben, maar hij is en blijft van mij. Ik heb altijd alles betaald. Max is nu 3 keer geopereerd. Dat heeft 5.000 euro gekost. Als we een afspraak maken en ik de hond een tijdje moet afstaan, dan wil ik ook dat zij gaat meebetalen. Ik ben altijd bereid geweest om te praten over mediation over de hond, maar José wil niet meer communiceren. Ik ben geblokkeerd op Facebook, op WhatsApp, op de telefoon. De mail doet het niet. Ik heb mij netjes aan de afspraak gehouden om Max om de week uit te wisselen, maar dan is het weekend en dan zit José in de kroeg en komt ze niet opdagen. Dan stopt het voor mij.’

Ondanks Marcels bedenkingen heeft voorzieningenrechter Elkhuizen gehoord wat ze wilde horen: Marcel wil best een afspraak maken, zolang de kosten worden gedeeld. Daar kan José mee leven. ‘Dat lijkt mij de grondslag voor een afspraak’, concludeert de voorzieningenrechter. ‘Die afspraak leggen we vast in een proces-verbaal, met uw handtekeningen eronder. U weet dan precies waar u zich aan moet houden. Maar u moet zélf bedenken hoe de afspraken eruit gaan zien. Dat ga ik niet voor u doen. Maak die afspraken met elkaar op de gang. Ik begrijp heel goed dat er boosheid is en oud zeer, maar dat gaat u nu niet helpen. Laat de emoties hier en neem ze niet mee de gang op.’

Maar de emoties gaan wél mee de gang op. José en Marcel komen er weer niet uit. ‘Ik ben bereid tot alles. Ik ben bereid om Max te kopen, ik ben bereid om een omgangsregeling te maken, maar José is nergens toe bereid’, fulmineert Marcel na een schorsing van een kwartiertje. Dat ziet haar raadsman Robert van Huussen toch wat anders. ‘We hebben gesproken over een regeling, maar mijnheer zegt dat hij zijn huis heeft verkocht en naar Spanje vertrekt. Hij wil dat Max daar wordt uitgewisseld. Dat is onwerkbaar en veel te kostbaar. Mevrouw is geregeld in Spanje, maar niet zo vaak en zo lang als mijnheer. Mijn idee voor mijnheer zou zijn: draag de hond over en neem een nieuwe hond. Ga verder zonder dat Max tussen jullie in staat.’

‘Die had ik niet zien aankomen; de hond definitief naar 1 van de 2’, reageert voorzieningenrechter Elkhuizen. Een rationele oplossing – ondenkbaar. José wil Max niet kwijt en Marcel ook niet. ‘De hond is van mij, ik verkoop hem niet. Laat zij een nieuwe hond kopen, draag ik zelfs bij in de kosten.’ Blijft over de uitwisseling, wat Marcel betreft dus in Spanje. Waarom daar? Marcel: ‘We zijn vanwege mijn longziekte 5 jaar geleden naar Spanje verhuisd. Ik moet in de zon liggen. Toen we het met elkaar scheef kregen, heb ik voor José een huis gekocht in Spanje. Daarom heb ik voorgesteld om Max daar te wisselen. Als José wat vaker vanuit Nederland naar Spanje moet met de hond, dan betaal ik dat. Als ze 5 keer naar Spanje moet, dan betaal ik 5 keer 180 euro voor haar en 75 euro voor de hond. Die paar tientjes maken mij niets uit.’ ‘Ik ben best vaak in Spanje maar ik woon er niet. Ik wil een regeling om Max om de 2 weken in Nederland uit te wisselen’, reageert José. ‘Ik ben akkoord met alles’, roept Marcel.

Rechter Elkhuizen heeft het geprobeerd, maar Marcel en José zijn er weer niet uitgekomen. ‘U bent 2 hele boze hondeneigenaren. Ik vind het wat, 2 kort gedingen over 1 hond. U laat het weer aan de rechter over en daar gaat u allebei denk ik niet blij mee zijn. Wat ik ook beslis, het is een doekje voor het bloeden’, besluit de rechter. Er zit alleen niets anders op. ‘Ik ga er over 2 weken wat van vinden, tenzij u er voor die tijd toch nog uitkomt.’ IJdele hoop, want José en Marcel hebben het met elkaar opgegeven. In haar vonnis concludeert voorzieningenrechter Elkhuizen dat José en Marcel gezamenlijk eigenaar zijn van Max. Marcel heeft op geen enkele manier onderbouwd dat Max alleen van hem is. Omdat José de hond in Nederland wil overdragen en Marcel daarmee akkoord is, bepaalt de rechter dat Max om de 2 weken om 18.00 uur bij José voor de deur van baasje verwisselt. José en Marcel gaan de zorgkosten delen.

* Dit zijn niet hun echte namen.

Lees hier meer 'Op de Rol'-verhalen.