Maar Thea en Henk hebben ook een zoon, Wim*. Hij voelt zich buitengesloten en schakelt een bewindvoerder in. Is alles wel in de haak? Dat is zo, meldt de bewindvoerder, die zich prompt terugtrekt. Vervolgens roept Wim de hulp van Veilig Thuis in. Worden vader en moeder niet geestelijk mishandeld en financieel uitgebuit? Veilig Thuis merkt daar niets van. Intussen lopen de spanning in de familie op. Veilig Thuis biedt aan om een gesprek tussen kinderen te begeleiden. Petra wil alleen als Nathalie daarbij is, maar dat wil Wim niet.

In een poging escalatie te voorkomen, schrijft de advocaat van Petra en Nathalie zoon Wim een brief. Er moeten dringend afspraken worden gemaakt. Wim reageert niet maar gaat nog wel bij vader en moeder langs. In mei loopt zo’n bezoekje uit de hand. Wims vrouw wil verhaal halen en er ontstaat ruzie. Die avond stuurt Wims oudste dochter ook nog eens bedreigende appberichten naar tante Petra. De maat is vol voor vader: hij wil zijn zoon niet meer zien. Na een zoveelste incident, waarbij vader Henk zelfs het zorgpersoneel te hulp roept, heeft ook moeder het gehad met zoon Wim. Thea en Henk zijn bang van hun zoon. Ze willen dat hij de sleutels van het woonzorgcentrum inlevert en zich een half jaar lang niet meer laat zien.

Vandaag zit zoon Wim met zijn zus en nicht in zaal 1 van het Utrechtse gerechtsgebouw. Hij heeft zijn jongste dochter meegenomen. Omdat Wim niet heeft gereageerd op het verzoek om niet meer langs te komen in het woonzorgcentrum, willen vader en moeder dat de rechter hem tot de orde roept. Al snel laat kortgedingrechter Van Rens doorschemeren dat hij een bezoekverbod een hele stap vindt. ‘U vraagt mij in feite om uw broer buiten te sluiten. Maar wat gaat dat oplossen? Ik begrijp dat uw vader veel van wat er gebeurt niet kan volgen en dat moeder veel verdriet heeft van het conflict. Doorgaans is het zo dat de kinderen in de knel komen door ruziemakende ouders, nu komen de ouders in de knel.’ Een bezoekverbod levert ook praktische problemen op, denkt de rechter. ‘Uw ouders zitten in een woonzorgcentrum. Dat gaat waarschijnlijk niet jaren duren. Hoe wordt er afscheid genomen? Hoe wordt een uitvaart geregeld?’

‘Het is nooit onze bedoeling geweest om mijn broer buiten te sluiten’, zegt Petra. ‘Maar er is zoveel gebeurd. Hij ging met niets akkoord. Het is heel erg geëscaleerd. Mijn vader zei: “Ik wil hem hier niet meer hebben; het is klaar.” Dat zeggen zijn ouders, hè?’ Advocate Schutte vult aan: ‘We hebben keer op keer geprobeerd afspraken te maken. Bijvoorbeeld dat de kinderen vader en moeder los van elkaar bezoeken, het dan niet over elkaar hebben en elkaar met rust laten. Daar heeft mijnheer niet op gereageerd.’ Waarom hij niet reageerde? ‘Ze hebben achter mijn rug om een volmacht geregeld. Ik heb de advocate daarom in de spam gezet’, reageert zoon Wim.

Iedereen rechtvaardigt zijn of haar stappen in het conflict, maar van communicatie is geen sprake, concludeert de kortgedingrechter. ‘Wat is het bezwaar om een afspraak te maken over bezoek aan het zorgwooncentrum?’ Dat lijkt zoon Wim een goed plan. ‘Ik wilde vorige week ook een afspraak maken. Ik belde mijn moeder. Ze vertelde dat ze helemaal niks van deze zaak wist.’ ‘En dat is maar goed ook’, reageert rechter Van Rens. ‘Waarom vraagt u dat nou? U weet toch dat u uw ouders daarmee pijn doet? Wim: ‘Nou ja, mijn zus zit hier namens mijn ouders.’ De rechter: ‘Ze hebben een volmacht. U moet daar niet om vragen. U betrekt uw ouders weer bij het conflict. Zij hebben daar heel veel verdriet van. Hou daarmee op.’

De boodschap van een afspraak tussen dochter, kleindochter en zoon zou voor de ouders moeten zijn: wij hebben het opgelost, jullie gaan niets meer van merken van onze onenigheid, drukt de rechter de familie op het hart. ‘De afspraak is ook: in het bijzijn van vader en moeder praat u niet negatief over elkaar. Als u wilt, kunt u tegen vader en moeder zeggen: “Zo zal het gaan, dat heeft de rechter gezegd.” Is dat een optie?’ Zoon Wim kan ermee leven. Kleindochter Nathalie: ‘Mijn opa heeft gezegd dat hij mijn oom niet meer in het appartement wil zien. Mijn oma wil wel contact. Ze zou hem beneden in het restaurant kunnen zien.’ Daar heeft zoon Wim geen probleem mee. Hij is gezeglijk vandaag.

Een bezoekafspraak komt steeds dichterbij. ‘Ik lees dat er veel pijn is, maar ik zie hier ook mensen met wie best te praten valt. We kunnen een afspraak maken en die op papier zetten? Mijnheer bezoekt om te beginnen zijn moeder, beneden in de publieke ruimte, 1 keer in de maand? Of wanneer hij wil, zolang hij het bij u aangeeft? U stuurt uw zus 3 dagen van tevoren een appje, en dan reageert zij binnen een halve dag?’ Dochter en kleindochter willen best zo’n afspraak maken, maar waarschuwt kleindochter Nathalie: ‘Ik kan opa en oma niet dwingen.’ Dat begrijpt de rechter (‘en misschien komen we elkaar hier weer tegen’), maar zo ver moet ze het helemaal niet laten komen. ‘De stress is huizenhoog bij vader en moeder. Die stress moet eraf. Probeer het van heel groot weer klein te maken. Zeg gewoon: “Wim komt even langs. Dat is leuk.” Uit alles maak ik op dat moeder niets liever wil dan haar kleinkinderen zien.’ ‘Dat is het allerbelangrijkste’, vindt ook zoon Wim. ‘Ze moeten naar oma kunnen.’ De rechter: ‘Dat betekent wel u ervoor moet zorgen dat het rustig blijft.’

‘Voldoende stof om over na te denken. Zullen we even schorsen?’, besluit de rechter. Het worden uiteindelijk 2 schorsingen, maar dan is de familie er in grote lijnen uit. De rechter schaaft met de familie nog wat aan de tekst. De afspraak komt erop neer dat de familie de strijdbijl begraaft en dat vader en moeder in hun laatste paar levensjaren niets, maar dan ook niets, merken van verdeeldheid onder de kinderen. Wim zorgt ervoor dat hij en zijn gezin niets onaardigs over de familie op de sociale media zet. De kemphanen zetten hun handtekening onder de afspraak. ‘Zo jij kunt weer naar je oma’, zegt rechter Van Rens tegen Wims jongste. En tegen de andere familieleden zegt hij: ‘Mijn complimenten dat u dit hebt afgesproken. Ik ben blij dat u bereid bent gebleken om deze stap te zetten. Er is een hoop gebeurd. Het was niet gemakkelijk.’

* Dit zijn niet hun echte namen.

Lees hier meer 'Op de Rol'-verhalen.