De verdachte werd in oktober 2019 op de snelweg ter hoogte van Tiel aangehouden door de politie omdat zijn kenteken geregistreerd stond. De agenten troffen onder de bijrijdersstoel een ruimte aan waarin 15 pakketten lagen van ieder zo’n 1 kilo cocaïne.

Volgens de advocaat van de verdachte was er voor de politie geen aanleiding om de auto te doorzoeken en handelden zij onrechtmatig. Dit zou betekenen dat de verdachte vrijuit moet gaan. De rechtbank oordeelt dat er voor de agenten op dat moment wel degelijk voldoende verdenking bestond om de auto te mogen doorzoeken. Ze kregen onder meer belastende informatie over de bestuurder en zagen een afwijking bij de bijrijdersstoel. Bovendien wisten zij de agenten ambtshalve dat het type auto waarin de verdachte reed, vaak wordt gebruik door criminelen voor het transport van drugs, wapens en/of geld, omdat dit model vanuit de fabriek is uitgerust met een holle ruimte onder de voorstoelen.
Volgens de verdachte moest hij de auto in Nijmegen ophalen en vanuit daar naar Rotterdam rijden, waar iemand anders de verborgen ruimte opende en een tas met drugs aan de verdachte gaf. De verdachte verklaarde dat hij tot dat moment van niets wist. Hij dacht dat het om geperste wietblokken ging en reed ermee naar Nijmegen. De rechtbank doet deze verklaring af als ongeloofwaardig; uit de bewijzen blijkt dat het niet anders kan zijn dan dat de verdachte wist dat hij cocaïne in zijn auto had liggen.

Bij het bepalen van de straf houdt de rechtbank er rekening mee dat de verdachte door zijn handelen een bijdrage leverde aan de instandhouding van het criminele drugscircuit. Door harddrugs wordt de volksgezondheid ernstig bedreigd. Ook weegt mee dat de verdachte eerder voor soortgelijke feiten is veroordeeld. De advocaat verzocht de rechtbank er rekening mee te houden dat de verdachte tijdens zijn detentie ziek is geworden en is getest op besmetting met het coronavirus. De rechtbank is zich ervan bewust dat de maatregelen die zijn genomen om het virus in te dammen ook hun doorwerking hebben in de gevangenis en dat het verblijf daardoor meer belastend is geworden. De rechtbank ziet hierin echter geen aanleiding om een lichtere straf op te leggen. Al met al vindt de rechtbank een celstraf van 42 maanden op z'n plaats.