De verdachte had in de zomer van 2015 ongeveer 2 maanden een relatie met een destijds 15-jarig meisje. Toen het meisje op zijn 26ste verjaardag bij hem thuis was, hadden ze volgens haar seksueel contact. De verdachte bekent dat ze hebben gezoend en elkaar hebben gestreeld, maar ontkent dat hij seksueel bij het meisje is binnengedrongen. Die verklaring wordt ondersteund in chatgesprekken tussen hem en het meisje die – zakelijk weergegeven – inhouden dat ze die dag wel seks met elkaar wilden hebben, maar dat het verdachte niet lukte om bij haar binnen te dringen. Er is daarom onvoldoende bewijs dat de verdachte seksueel is binnengedrongen bij dit meisje. Wel wordt hij veroordeeld voor het plegen van ontuchtige handelingen.
Verder maakte de verdachte tussen mei 2016 en maart 2017 stiekem met zijn telefoon en een videocamera opnamen van verschillende minderjarige meisjes die in zijn volleybalteam zaten. Dit gebeurde tijdens een trainingsstage in Spanje, tijdens een toernooiweekend in Texel en op verschillende momenten rondom trainingen van zijn team. Hij filmde de meisjes (onder de deur van het kleedhokje door of via een app op zijn videocamera) terwijl zij zich aan het omkleden waren en dus bloot waren.
De afbeeldingen en filmpjes bewaarde de verdachte op diverse gegevensdragers. Volgens de officier van justitie maakte de verdachte zich hiermee schuldig aan het maken en in bezit hebben van kinderporno. De rechtbank stelt, net als een zedenrechercheur, vast dat het niet gaat om afbeeldingen met gedragingen van expliciet seksuele aard of met een onmiskenbaar seksuele strekking en dat het hier dus niet gaat om kinderporno.

De rechtbank houdt er bij het bepalen van de straf rekening mee dat de verdachte ontuchtige handelingen pleegde met een 15-jarig meisje. Hij maakte gebruik van haar kwetsbaarheid, onwetendheid en onervarenheid en van zijn overwicht als volwassen man en sportcoach van het meisje. Daarnaast maakte hij geheime opnamen van meerdere meisjes. Hoewel de rechtbank dit niet als het maken van kinderporno heeft aangemerkt, vindt zij dit desalniettemin uiterst verwerpelijk. De verdachte genoot als coach bij de beachvolleybalvereniging het vertrouwen van de jeugdige spelers, maar ook van hun ouders die hem de zorg over hun kinderen toevertrouwden. Dat vertrouwen heeft hij op grove wijze beschaamd. Het gedrag van de verdachte zal bij de meisjes hebben geleid tot gevoelens van groot onbehagen en schaamte. In zijn voordeel weegt mee dat hij niet eerder is veroordeeld, dat het stiekem filmen hem vanwege een voyeurismestoornis in verminderde mate kan worden toegerekend en dat hij op eigen initiatief hulp heeft gezocht voor zijn problematiek.

De rechtbank legt een deels voorwaardelijke celstraf op om de verdachte ervan te weerhouden opnieuw strafbare feiten te plegen. Aan die voorwaardelijke straf koppelt de rechtbank enkele bijzondere voorwaarden. Hij moet zich – op advies van een psycholoog – laten behandelen aan zijn voyeurismestoornis. Daarnaast krijgt hij een meldplicht bij de reclassering en mag hij geen (vrijwilligers)werk met minderjarigen doen zolang de reclassering dit nodig vindt.