Volgens de officier van justitie bracht de vrouw tussen 2011 en 2016 in onder meer Eindhoven meerdere personen ertoe om geld aan haar af te staan. Daarbij vertelde ze volgens de officier van justitie mensen in strijd met de waarheid diverse verhalen om geld aan haar te geven of te lenen. Zo zou ze willen sponsoren in de autorace-wereld, zou ze als bekende in die wereld onderdelen of coureurs-opleidingen regelen voor de Formule 1 of had ze geld nodig om bijvoorbeeld haar verzekeringsmaatschappij in stand te houden en advocaatkosten of ziekenhuisrekeningen te betalen. Aan anderen zou ze bijvoorbeeld hebben verteld te gaan investeren in melkpoeder in China, ziekenhuisbedden in Dubai of containers met goederen uit Azië en zou ze mensen die haar betaalden laten delen in de winst.

De rechtbank kan niet tot een veroordeling komen op basis van verklaringen van één getuige. Naast een aangifte moet sprake zijn van ander bewijs om tot een veroordeling voor die verdenking te komen. Dat aanvullende bewijs is er volgens de rechtbank niet. Zo zijn betalingen door aangevers contant gedaan en ontbreekt kort gezegd bewijs van deze betalingen. Er is in enkele zaken bijvoorbeeld wel sprake van een soort handgeschreven schuldbekentenis, maar in het dossier ontbreekt een onderzoek van de politie of deskundigenrapport dat dit document daadwerkelijk afkomstig is van de vrouw. De zoon van een van de aangevers heeft verklaard dat zijn moeder zou zijn opgelicht, maar dat is gebaseerd op wat hij heeft gehoord van zijn moeder. Daarmee komen de verklaringen op dit punt uit dezelfde bron. Nader onderzoek door de politie dat de aangifte wellicht had kunnen bevestigen, ontbreekt. Ook in de zaken van de andere aangevers ontbreekt naast de aangiften het zogenaamde steunbewijs. De rechtbank kan niet anders dan de vrouw vrijspreken, nu er wettelijk gezien te weinig bewijs is om tot een veroordeling te komen.

Bij twee aangiften komt de rechtbank niet tot een veroordeling omdat er volgens de rechtbank niet gezegd kan worden dat sprake is van oplichting en oplichtingshandelingen maar sprake is van een overeenkomst tussen beide personen. In een geval lag aan de betaling ten grondslag -kort gezegd- dat de vrouw op verzoek van de aangever zou proberen om diens zoon onder te brengen bij een raceteam in Azië. Het andere geval betrof het niet terug betalen van een geldlening. Niet nakoming van overeenkomsten valt buiten de aan verdachte tenlastegelegde oplichting en daarmee buiten het strafrecht.