De Eindhovenaar had naar eigen zeggen in mei 2009 een tip gehad dat er in het chalet geld te halen zou zijn. Een week later ging hij samen met de tipgever op verkenning. Vervolgens besprak de Eindhovenaar de tip met de 25-jarige verdachte (zonder bekende vaste woon- of verblijfplaats) en een derde verdachte en besloten ze de overval op 12 mei van dat jaar te plegen. De Eindhovenaar had de leiding; hij haalde zijn medeverdachten op met een geleende auto en maakte vooraf een dreigbrief die tijdens de overval aan de bewoners werd getoond. Ook nam hij een balletjespistool mee en vroeg een van de anderen een luchtdrukpistool mee te nemen. Op basis van het dossier oordeelt de rechtbank dat de leider buiten het chalet op de uitkijk bleef staan. De medeverdachten belden aan en zetten direct een pistool op het hoofd van de bewoonster toen zij opendeed. Vervolgens drongen ze het chalet binnen, dwongen de vrouw en haar vriend in de woonkamer op de grond en bonden de slachtoffers met tape vast. De verdachten doorzochten het hele chalet en haalden daarbij alles overhoop. Intussen werden de bewoners onder schot gehouden, geschopt en geslagen. De verdachten gingen er uiteindelijk vandoor met onder meer 2 laptops, enkele telefoons en een horloge.

In deze zaak stond nog een vierde verdachte (een man van 29 jaar uit Eindhoven) terecht. Hij zou de auto hebben bestuurd. Net als de officier van justitie vindt de rechtbank dat er onvoldoende bewijs is dat hij betrokken is geweest bij de overval.

De rechtbank heeft een andere medeverdachte in 2013 veroordeeld voor verboden vuurwapenbezit en heling van de gestolen goederen. Voor zijn betrokkenheid bij de overval was geen bewijs. In 2017 is hij opnieuw aangehouden en wilde het OM hem vervolgen voor verkrachting. De rechtbank besliste in december dat het volgens de wet niet mogelijk is om iemand voor hetzelfde feit opnieuw voor de strafrechter te brengen.

Volgens de officier van justitie heeft de Eindhovenaar de bewoonster tijdens de overval verkracht. De rechtbank oordeelt echter dat er onvoldoende bewijs is dat de verdachte de vrouw heeft verkracht. De andere verdachten die belastend verklaarden kunnen een motief hebben bij hun belastende verklaringen. Verder zijn er volgens de rechtbank geen bewijzen dat de man in de woning is geweest tijdens de overval, hij stond immers op de uitkijk. De rechtbank spreekt hem daarom vrij van verkrachting.
De 25-jarige verdachte was wel binnen tijdens de overval, maar hem wordt de verkrachting niet verweten door de officier van justitie. Dan kan de rechtbank hem daar dan ook niet voor veroordelen. Wel heeft de rechtbank er bij het bepalen van de straf in zijn nadeel rekening mee gehouden dat hij in ieder geval aanwezig was bij de vernederende handelingen en dat deze gebeurden met zijn instemming.

Verder weegt de rechtbank voor beide verdachten mee dat zij zich schuldig maakten aan een overval waarbij gedurende 1,5 tot 2 uur veel geweld tegen de slachtoffers is gebruikt. In de woning was een complete ravage aangericht en de slachtoffers zijn vastgebonden achtergelaten. Een dergelijke overval is voor de slachtoffers een bijzonder traumatische ervaring waar zij nog jarenlang last van ondervinden. Uit de slachtofferverklaringen blijkt dat dit bij de man en de vrouw ook zeker het geval is.

Bij de 25-jarige verdachte speelt in het bepalen van de straf mee dat hij tijdens de overval minderjarig was en daarom als minderjarige berecht zou moeten worden. Dit zou betekenen dat hij in een jeugdgevangenis terechtkomt waar de nadruk ligt op pedagogische beïnvloeding. Gelet op zijn huidige leeftijd en persoonlijke omstandigheden is dat niet meer aan de orde. De rechtbank heeft er daarom voor gekozen het meerderjarigenstrafrecht toe te passen, zodat hij zijn straf in een gevangenis voor volwassenen moet uitzitten. De rechtbank houdt er wel rekening mee dat de man tijdens de overval 16 jaar was en daarom is voor de duur van de gevangenisstraf aansluiting gezocht bij de oriëntatiepunten voor minderjarigen. Volgens Bureau Jeugdzorg was hij in 2009 een kwetsbare jongen met een forse persoonlijke problematiek en een zeer problematische thuissituatie. Door dit alles krijgt hij een aanzienlijk lagere straf dan zijn medeverdachte. De rechtbank legt een deels voorwaardelijke straf op om hem ervan te weerhouden dat hij opnieuw in de fout gaat.