De Weertenaar had vanuit zijn functie bij de politie toegang tot vertrouwelijke gegevens. Hij zocht tussen augustus 2011 en september 2015 regelmatig in een bepaald politiesysteem naar informatie over verschillende personen en lopende onderzoeken. Deze vertrouwelijke gegevens had de verdachte niet nodig voor zijn werk. Hij deelde de informatie om anderen van buiten de politieorganisatie te waarschuwen en op de hoogte te stellen van die onderzoeken en ingezette opsporingsmiddelen. Dit gebeurde onder meer bij de 3 veroordeelde medeverdachten. De 47-jarige man hielp hem door zijn woning beschikbaar te stellen als safe house, vertrouwelijke informatie te verbergen en zijn computer te (laten) gebruiken om informatie te lezen of te bewerken. Daarnaast maakte hij het mogelijk dat de politieman afnemers van informatie (onder wie de 2 andere verdachten) in het safe house kon ontmoeten. De 4 verdachten maakten zich daarmee gezamenlijk schuldig aan het herhaaldelijk schenden van ambtsgeheimen. Door het politiesysteem talloze malen te raadplegen zonder dat daarvoor vanuit zijn werk aanleiding was, pleegde de politieman bovendien computervredebreuk. De rechtbank oordeelt verder dat de politieman en de 2 verdachten uit Veldhoven een criminele organisatie vormden die zich bezighield met het schenden van ambtsgeheimen en computervredebreuk.

Volgens de officier van justitie nam de oud-politieman geld aan voor het leveren van de vertrouwelijke informatie. De rechtbank oordeelt echter dat er onvoldoende bewijs is dat hij geld kreeg of dat dit werd aangeboden. Hij wordt dan ook – net als de medeverdachten – van dit onderdeel van omkoping vrijgesproken. Wel liet de oud-politieman zich ‘betalen’ in de vorm van een belofte voor een toekomstige samenwerking bij de handel in versleutelde telefoons en diamanten. Ook maakte hij zich schuldig aan witwassen. Hij stortte veelvuldig grote contante geldbedragen (in totaal ruim 70.000 euro) op diverse bankrekeningen en kon geen logische verklaring geven voor de herkomst van dit geld. De rechtbank oordeelt dat het om crimineel geld ging en dat de verdachte dit wist. Daarnaast had hij 2 valse paspoorten in zijn bezit. De 47-jarige medeverdachte waste contanten van ruim 235.000 euro wit en had een vals identiteitsbewijs en een vals rijbewijs in zijn bezit. Bovendien werden in zijn woning 3 verboden “jammers” gevonden.

Bij het bepalen van de straf weegt de rechtbank mee dat de Weertenaar het vertrouwen in en het aanzien van de politie zeer ernstig heeft geschaad. Een onkreukbaar politiekorps is voor het functioneren van de rechtsstaat een absoluut vereiste. De man heeft het in hem gestelde vertrouwen jarenlang ernstig geschonden. Hij frustreerde het politieoptreden in een aantal gevallen daadwerkelijk, waardoor daders van strafbare feiten de dans (deels) zijn ontsprongen. Daarbij ging het ook om grootschalige opsporingsonderzoeken. De verdachte zou zich dit zwaar moeten aanrekenen, maar hij heeft zich vanaf het begin in een slachtofferrol gemanoeuvreerd en neemt geen enkele verantwoordelijkheid voor zijn daden.

De rechtbank ziet geen omstandigheden die in het voordeel van de ex-politieman zouden moeten meewegen. Zijn raadsman wees onder meer op het nadeel dat de verdachte zou hebben ondervonden van de exorbitant negatieve media-aandacht voor deze zaak. Volgens de verdediging zou dit mede door toedoen van onder andere de voormalig korpschef van de nationale politie en door de voormalig minister van Justitie en Veiligheid tot ongekende proporties zijn gestegen. De korpschef noemde de verdachte “de rotste appel aller tijden” terwijl de minister zei dat er een zeer hoge straf moest worden opgelegd. De rechtbank oordeelt dat de verdachte deze media-aandacht over zichzelf heeft afgeroepen, immers is hij degene die lange tijd ernstige strafbare feiten pleegde. De grote aandacht geeft ook aan hoe zeer de rechtsorde is geschokt door het handelen van de verdachte.

De uitspraken van de voormalig korpschef en de voormalig minister liepen vooruit op het rechterlijk oordeel. Deze uitlatingen lijken te passen in het huidige tijdsbeeld dat ook hoge overheidsfunctionarissen en politici menen zich te moeten uitlaten over strafzaken die niet aan hen ter beoordeling voorliggen. De scheiding der machten (trias politica) wordt daarmee regelmatig met voeten getreden. Terwijl van een bewindsman en een politiechef ook in dit geval mag worden verwacht dat zij deze machtenscheiding respecteren. De rechtbank heeft zich door dergelijke uitspraken echter niet belemmerd gevoeld om in deze strafzaak recht te doen en de verdachte is het recht op een eerlijk proces ook niet onthouden.

De rechtbank komt tot een zwaardere straf dan de eis van de officier van justitie. (Ook al is de eis gelijk aan de straf; de rechtbank legt deze straf op voor minder bewezen feiten). Naast een gevangenisstraf van 5 jaar, mag de verdachte 10 jaar lang geen publieke functie uitoefenen. Dat is volgens de wet de maximale termijn. De rechtbank kiest voor de maximale duur omdat de samenleving zo lang mogelijk moet worden beschermd tegen een eventuele terugkeer van de verdachte als bekleder van een publiek ambt. Dat komt met name door de brutale wijze waarop hij het vertrouwen heeft geschonden dat hem toekwam in de uitvoering van zijn publieke taak als politieman. Verder beveelt de rechtbank zijn gevangenneming. Volgens de rechtbank is er namelijk sprake van vluchtgevaar omdat de man inmiddels samen met zijn huidige vrouw in Oekraïne woont.