Het slachtoffer doet halverwege 2018 aangifte van ontuchtige handelingen. De bejaarde man bekent dat er sprake was van één moment waarop hij het meisje bij haar borsten heeft betast. Volgens het slachtoffer zou de ontucht meerdere keren hebben plaatsgevonden in de periode tussen 2011 en 2013. Bij zedenzaken zijn doorgaans alleen het veronderstelde slachtoffer en de veronderstelde dader aanwezig. Alleen een aangifte is niet voldoende om tot een veroordeling te komen, er is steunbewijs nodig. Steunbewijs kunnen verklaringen zijn van getuigen die in vertrouwen zijn genomen door het slachtoffer of de dader, of verklaringen van getuigen die iets kunnen zeggen over veranderend gedrag van het slachtoffer nadat het ontucht heeft plaatsgevonden. De getuigenverklaringen in deze zaak bieden onvoldoende aanknopingspunten om als volledig steunbewijs te dienen. De verklaringen bevatten onderdelen die overeenkomen met het verhaal van het slachtoffer, maar ze bevatten ook onderdelen die overeenkomen met het verhaal van de man.

Niet bewezen kan worden dat de man meerdere keren ontucht pleegde met het – toen – 10-jarig meisje. Wel staat vast dat de man haar één keer betast heeft. Hiermee heeft hij haar lichamelijke en geestelijke integriteit geschonden. De rechtbank vindt het bijzonder kwalijk dat hij enkel voor zijn eigen bevrediging en behoefte aan intimiteit misbruik heeft gemaakt van zijn rol als vriend van de familie en van het overwicht dat hij daarmee op het meisje had.

Bij het bepalen van de straf heeft de rechtbank rekening gehouden met de ernst van het feit, maar ook met de hoge leeftijd van de man, zijn blanco strafblad, zijn gezondheidstoestand en het tijdsverloop. Naast de voorwaardelijke gevangenisstraf legt de rechtbank de man ook een contactverbod met het slachtoffer  op. Daarnaast moet hij haar een schadevergoeding betalen.