Op 9 april 2020 is het slachtoffer in de gezamenlijke woning om het leven gekomen. Uit toxicologisch onderzoek bleek dat zij een zeer hoge hoeveelheid GHB in haar lichaam had (530 mg/l). Deze concentratie kan volgens de toxicoloog het overlijden van het slachtoffer verklaren. Door de patholoog is geconstateerd dat het slachtoffer uitgebreide halsspierbloedingen en stuwingsverschijnselen had. Volgens de patholoog kan het overlijden op grond van de sectiebevindingen ook worden verklaard door bij leven toegepast samendrukkend geweld op de hals (verwurging). Dit betekent dat er twee mogelijke doodsoorzaken zijn. De deskundigen hebben verklaard dat beide doodsoorzaken niet los van elkaar beoordeeld moeten worden. Het hof heeft daarom op basis van de bevindingen van verschillende deskundigen geconcludeerd dat zich bij het slachtoffer samendrukkende en/of toesnoerende krachtsinwerking op de hals heeft voorgedaan, terwijl zij ernstig geïntoxiceerd was met GHB en alcohol. 

Naast verdachte en het slachtoffer waren er op de dag van haar overlijden geen andere personen in de woning. Het hof heeft daarom vastgesteld dat verdachte degene is geweest die het geweld op de hals van het slachtoffer heeft toegepast. Naar het oordeel van het hof bestaat er ook een causaal verband tussen het toegepaste geweld en het overlijden van het slachtoffer. 

Het hof is van oordeel dat niet wettig en overtuigend bewezen is dat sprake is van voorbedachte rade en daarmee van moord. Verdachte wordt daarvan dan ook vrijgesproken. Wel staat vast dat hij het slachtoffer met opzet om het leven heeft gebracht. Het hof acht daarom doodslag wettig en overtuigend bewezen.

De civielrechtelijke vorderingen tot schadevergoeding van de dochter en de moeder van het slachtoffer zijn toegewezen.