Door de belastingvrijstelling te beperken tot landgoederen die in Nederland liggen, wordt het vrij verkeer van kapitaal in de Europese Unie beperkt. Die beperking is naar het oordeel van de Afdeling bestuursrechtspraak gerechtvaardigd, tenzij het landgoed "een element van het Nederlands cultuurhistorisch erfgoed vormt en, als het landgoed in Nederland had gelegen, als landgoed kan worden aangewezen". Omdat daarvan in dit geval geen sprake is, komt de eigenaar van het landgoed niet in aanmerking voor de belastingvrijstelling die is verbonden aan de status als Nederlands landgoed, aldus de Afdeling bestuursrechtspraak.

Om zeker te zijn of de beperking van het vrij verkeer van kapitaal in de Europese Unie in dit geval gerechtvaardigd was, stelde de Afdeling bestuursrechtspraak in maart 2013 prejudiciële vragen aan het Hof van Justitie in Luxemburg. Daarbij sloot de Afdeling bestuursrechtspraak aan bij prejudiciële vragen die de Hoge Raad eerder had gesteld in een enigszins vergelijkbare zaak. Die zaak ging over een Nederlandse regeling waarbij uitgaven voor monumentale panden onder bepaalde voorwaarden fiscaal aftrekbaar zijn. Het Hof van Justitie beantwoordde op 18 december 2014 in twee aparte arresten de vragen van zowel de Afdeling bestuursrechtspraak als de Hoge Raad. De Hoge Raad wees zijn arrest op 1 mei 2015. De Hoge Raad en de Afdeling bestuursrechtspraak baseren hun uitspraken op dezelfde overwegingen van het Hof van Justitie.

Op grond van de Natuurschoonwet kunnen eigenaren van landgoederen in Nederland onder voorwaarden worden vrijgesteld van de verplichting tot betaling van schenk- of erfbelasting. Deze regeling beoogt te voorkomen dat landgoederen worden opgeknipt en in delen worden verkocht om de belasting te kunnen opbrengen.