De politie gaat erop af. Pas ter hoogte van de afslag Delft-Zuid op de A13, zo’n 25 kilometer verderop, krijgen ze de Caddy van Henk* (34) in het vizier. Hij slingert de afrit op richting Kruithuisweg. Henk weet kennelijk nog wel dat hij in Delft woont.

Henk slingert over de Kruithuisweg en stuitert met zijn Caddy over een stoeprand, maar krijgt de auto op miraculeuze wijze weer op de weg – tot wanhoop van de mede-automobilisten én van de politie. Terwijl de Caddy over de weg slingert, kijken de agenten in de Caddy. Henk heeft zijn ogen half dichtgeknepen en hangt onderuit in zijn stoel. Handgebaren, STOP POLITIE, sirene, zwaailicht – niets helpt. Uiteindelijk valt de motor van de Caddy stil. De agenten trekken de voordeur open. ‘Ze werden bedwelmd door een alcohollucht’, merkt de Haagse politierechter Koster op. Henk zegt zich niets te herinneren. ‘Die hele avond is een zwart gat voor mij. Ik weet wel dat ik de dagen ervoor veel medicijnen zoals Temazepam had geslikt. Ik heb gelezen wat er is gebeurd, en ik vind het echt verschrikkelijk.’

De ellende begint op de 13e september van dit jaar in restaurant La Place in Zoeterwoude langs de A4, waar Henk zich volgens gasten heel vervelend gedraagt. Hij waggelt stomdronken naar zijn auto en rijdt weg. ‘Vervolgens botst u tegen een Citroën en u rijdt gewoon door. Dat zou weleens met uw drankinname te maken kunnen hebben?’, vraagt de politierechter. Zou kunnen. ‘Ik weet er niets meer van’, antwoordt Henk. Hij kan zich ook niet zoveel meer herinneren van het moment dat de politie in Delft het voorportier opentrok. Hij heeft begrepen dat hij weigerde te blazen. ‘U wilde eerst met uw advocaat spreken’, weet politierechter Koster. ‘U nam de consequenties van het niet blazen op de koop toe, zei u nog.’

Eén van de consequenties is dat Henk onmiddellijk zijn rijbewijs kwijtraakt. Tot half juli 2018. ‘Wat betekent dat voor u?’, wil de politierechter weten. Eigenlijk niet zoveel. Henk: ‘Ik ben aangewezen op vrienden en familie. Ik werk niet. Ik zit in de ziektewet. Het is niet zo hinderlijk.’ Nu is het wel zo dat Henk een ervaringsdeskundige is op het gebied van schipperen-zonder-rijbewijs. In 2012 raakte hij het roze kleinood 2 keer kwijt: de eerste keer voor de duur van 6 maanden en de tweede keer voor de duur van een 1 jaar. En nu dus 10 maanden. ‘Ik dacht jarenlang mijn problemen te kunnen oplossen met alcohol, maar ik ben meteen hulp gaan zoeken en nu drink ik geen druppel meer’, zegt Henk in zaal F1 van het Haagse gerechtsgebouw. ‘De behandeling bij GGZ Palier is begonnen’. De reclassering bevestigt dat Henk wil werken aan zijn alcoholverslaving, maar denkt toch dat de kans dat hij weer naar de fles grijpt ‘middelhoog’ is. Henks strafblad spreekt niet in zijn voordeel.

Dat de reclassering aan de slag wil met Henk, en dat Henk dat ook wil, vindt officier van justitie Ariese een bemoedigend teken. Een onvoorwaardelijke gevangenisstraf vindt hij daarom niet op zijn plaats, een voorwaardelijke wel. ‘Om u te motiveren mee te werken aan een verplichte behandeling’. De officier: ‘U was eigenlijk niet bij bewustzijn toen u bij La Place wegreed. U reed tegen een auto op, zwalkte over de weg, was een gevaar voor anderen en u weigerde mee te werken aan een ademanalyse. In april vorig jaar veroorzaakte u bij de Dirk van de Broek in Delft ook schade aan een auto en reed u ook weg. Daarvoor moet u zich vandaag ook verantwoorden.’ Voor het verlaten van de plaats van het ongeval bij La Place in Zoeterwoude en bij Dirk in Delft én het weigeren van de blaastest (alle drie misdrijven) eist de officier een boete van 600 euro, 2 weken voorwaardelijke celstraf en 10 maanden ontzegging van de rijbevoegdheid. Voor het gevaarlijke rijden (een overtreding) eist officier Aries een boete 400 euro.

Raadsman Van der Bom kan die eis wel billijken ‘Mijn cliënt herinnert zich niets meer, maar het politieverslag is duidelijk. Het mag een godswonder worden genoemd dat er niets vreselijks is gebeurd. Het zijn heftige feiten, en mijn cliënt verdient daarvoor ook straf.’ Dat de voorwaardelijke gevangenisstraf wordt gekoppeld aan een verplichte behandeling, juicht de raadsman toe. ‘Graag zelfs. Mijn cliënt wil aan zichzelf werken. Zijn vrouw eist dat ook van hem. “Dit is de laatste keer geweest, want anders ben ik weg”, heeft ze tegen hem gezegd. Mijn cliënt is nog steeds ontzet over wat er is gebeurd. Die 13e september was echt een wake-up call, maar omdat je niet weet hoe het over een half jaar is, is een voorwaardelijke gevangenisstraf een goede stok achter de deur. Lichte dwang kan geen kwaad.’ Advocaat Van der Bom zou het wél waarderen als de politierechter niet zo zwaar zou kunnen tillen aan het weigeren van de blaastest. ‘De politie heeft 2 keer geprobeerd om mij te bereiken, maar dat is niet gelukt. Als het wél was gelukt, dan zou ik mijn cliënt hebben geadviseerd om mee te werken aan de ademtest. Hij was gewoon niet bij zinnen en wist niet wat hij zei.’

Als politierechter Koster een man van het strikte boekje was geweest, dan zou hij Henk alleen al voor het weigeren van de blaastest een geldboete van 1.000 euro hebben gegeven, maar Henk komt er genadig af. De rechter volgt namelijk de eis van de officier van justitie. Henk krijgt voor al zijn misdragingen een totale boete van 1.000 euro en hij mag 10 maanden niet autorijden, met aftrek van de tijd dat hij zijn rijbewijs al kwijt is. En hij gaat 2 weken de cel in als hij zich niet meldt bij de reclassering en niet meewerkt aan de leefstijltraining en alle verplichte behandelingen van de GGZ. ‘En nu wil ik u nooit meer zien’.

* Om redenen van privacy gefingeerde voornaam.

Lees hier meer 'Op de Rol'-verhalen.